Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (ΙΒ’ - Υπήρχαν και μονομελείς "ένοπλες οργανώσεις"!

Ψόνθο: Η 17Ν είχε εκδώσει το 1977 ένα "Μανιφέστο". Τι θυμάσαι από αυτό; 

Κούφο: Το κείμενο αυτό, όπως και το αντίστοιχο του ΕΛΑ το 1975, τα "Λιπάσματα", με διαμόρφωσε ως αντάρτη πόλης. Ξεκινάει απ’ τη σωστή θέση πως αποκλείεται να μεταβούμε ειρηνικά στο σοσιαλισμό. Διαπιστώνει πως η επίσημη Αριστερά δεν έχει πραγματικό στόχο την επαναστατική κοινωνική αλλαγή. Και τονίζει πως, εκτός των κλασικών μορφών πάλης, πρέπει να αναπτυχθεί και ένοπλο κίνημα. Έθεσε ως στρατηγικό στόχο τη δημιουργία του "αυριανού ένοπλου λαού" που είναι απαραίτητος για να φτάσουμε στη Λαϊκή Εξουσία. Το μόνο αδύναμο στοιχείο του "Μανιφέστου ’77" ήταν η σκληρή κριτική του στην Άκρα Αριστερά. Όμως, όπως διαπιστώσαμε τις κρίσιμες ώρες του 2002, μόνο από το χώρο αυτόν είχαμε συγκινητικά δείγματα συντροφικής αλληλεγγύης.

Ψόνθο: Έχεις αποκαλύψει πως γύρω στο 1980 έγιναν κάποιες προσπάθειες ενοποίησης όλων των δυνάμεων του ένοπλου κινήματος...

Κούφο: Ναι, έγιναν κάποιες συναντήσεις στα Κουπόνια, στο σημερινό άλσος Ιλισίων. Οι συναντήσεις ήταν δύσκολες και η προσπάθεια απέτυχε παταγωδώς. Φάνηκε πόσο αταίριαστοι από πολλές απόψεις ήμασταν. Από την ηλικία και το παρουσιαστικό ως τις απόψεις περί τακτικής και στρατηγικής. Σίγουρα χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία αλλά νομίζω πως η ρήξη ήταν προδιαγεγραμμένη. Υπήρχαν πολλές ισχυρές προσωπικότητες, τάσεις ηγεμονισμού, ψυχολογικοί παράμετροι, κάποιοι κοίταζαν να ψαρέψουν νέα μέλη...

Ψόνθο: Κάνε μας μια μικρή παρουσίαση των ένοπλων ομάδων εκείνης της περιόδου.

Κούφο: Μερικές δεν ήταν καν "ομάδες" αλλά μονοπρόσωπες οργανώσεις! Αυτοί κυρίως αντιδρούσαν στη δημιουργία μιας "κοινής ηγεσίας" που θα έπρεπε αναγκαστικά να γνωρίζει τις επιχειρησιακές δυνατότητες κάθε "ομάδας". Κάποιοι ακολουθούσαν το δρόμο της "αυθόρμητης δράσης". Αλλά ένα ένοπλο κίνημα δεν μπορεί να πάει μακριά με τη λογική "πάρε ένα πιστόλι ή έναν εκρηκτικό μηχανισμό και κάνε ενέργειες"! Σε μερικές επικρατούσε η λογική "προστασίας της ηγεσίας με κάθε κόστος". Γενικά, και οι ένοπλες οργανώσεις κουβαλούσαν πολλά απ’ τα βαρίδια της παραδοσιακής Αριστεράς: τη μονολιθικότητα, την κομματική μνησικακία, την καλλιέργεια προσωπολατρίας, την προάσπιση των "αυθεντιών", την πολιτικοϊδεολογική φτώχεια κ.λπ.