Νομίζω πως η Αλεξάνδρεια ξεπέρασε πλέον σε πληθυσμό την Αθήνα. Έγινε μια χαοτική μεγαλούπολη που δύσκολα θα ικανοποιήσει έναν επιφανειακό τουρίστα.
Αλλά αν είσαι "μερακλής" ξέρει τι και πού θα τό ’βρεις.
Ξεκινάς απ’ τις κρύπτες του κοπτικού πατριαρχικού ναού του Αγίου Μάρκου, όπου υπάρχει κι ένα αρχαίο υδραγωγείο.
Ακολουθεί η Πατριαρχική Βιβλιοθήκη του ελληνο-ορθόδοξου Πατριαρχείου, κατεβαίνεις στα υπόγεια πτολεμαϊκά νεκροταφεία, ανεβαίνεις στα λίγα απομεινάρια της μεσαιωνικής οχύρωσης, σουλατσάρεις στα τρίπατα υδραγωγεία όπου σου εξηγούν πως κάτω απ’ την φωτεινή μεγαλούπολη κρύβεται μια άλλη πόλη του σκότους και της σιωπής, όπου απ’ τα παλιά χρόνια συγκεντρώνονται τα νερά του Νείλου σ’ έναν δαιδαλώδη λαβύρινθο...
Και φυσικά ζητάς να κατέβεις στα υπόγεια του τζαμιού του Νάμπι Ντανιάλ, όπου φημολογείται πως βρίσκεται ο τάφος του Μεγαλέξανδρου...
Οι φωνές του μουεζίνη μού θυμίζουν πως είναι μεσημέρι Παρασκευής. Οι πιστοί έχουν στρώσει αμέτρητα χαλάκια, ψάθες και κουρελούδες στο σοκάκι που οδηγεί στο τέμενος. Χιλιάδες προσκυνητές φωνάζουν πως ένας είναι ο Θεός κι ένας ο Προφήτης του.
Προσέχω λίγο καλύτερα. Δεν υπάρχουν μεγάφωνα. Ο μουεζίνης ανεβοκατεβαίνει με τα πόδια αλαχάνιαστος τα αμέτρητα σκαλοπατάκια του πανύψηλου μιναρέ.
Ο μερακλής επισκέπτης ξεποδαριάζεται στα στενοσόκακα των αράπικων μαχαλάδων. Εκεί που δεν φτάνει το τραμ και με δυσκολία κυκλοφορούν οι αραμπάδες.
Η Αλεξάνδρεια δεν είναι μια πόλη για βιαστικούς περαστικούς και επισκέπτες. Είναι πολύ εύκολο να την απαξιώσεις. Παντού βρομιά, κορναρίσματα, μύγες.
Ο Ευρωπαίος σοκάρεται απ’ τις υποβαθμισμένες συνοικίες, γεμάτες λιμνούλες λάσπης, παράγκες τσίγκινες, με αραπάκια που συνεχώς τρέχουν ξεβράκωτα, σαν τους δικούς μας καταυλισμούς των Ρομά.
Την πρώτη νύχτα της προσαρμογής επιλέγω ένα αξιοπρεπές ξενοδοχείο.
Αποφεύγω τα πουρμπουάρ στο προσωπικό γιατί μετά δεν θα μπορώ να τους ξεκολλήσω από πάνω μου. Παρ’ όλ’ αυτά οι τεμενάδες κι οι δουλοπρέπειες εκ μέρους τους δεν έχουν προηγούμενο...
Πατατηρώ πως όλοι τους είναι μικρόσωμοι και σοκολατένιοι. Μάλλον είναι συνειδητή επιλογή των ιδιοκτητών. Δεν θέλουν να τρομάξουν τους τουρίστες με μεγαλόσωμους αραπάδες!
Αλλά την πλύση εγκεφάλου δεν την αποφεύγω.
Θέλουν σώνει και καλά να με πείσουν πως στο δωμάτιο που μου έδωσαν κοιμήθηκε ο στρατάρχης Μοντγκόμερι στον Β’ Παγκ. Πόλεμό. Μου αραδιάζουν και καμιά δεκαριά ακόμα διεθνείς διασημότητες που προτιμούν το ξενοδοχείο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου