Ψόνθο: Τις προάλλες μας έλεγες πως για την αποτυχία σας φταίει η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, το παγκόσμιο πισωγύρισμα, οι εργάτες που ενσωματώθηκαν στο σύστημα, η προδοσία της Αριστεράς. Πως εσείς προβλέψατε τις εξελίξεις και παλέψατε να τις ανατρέψετε, πως κάνατε το καλύτερο δυνατό. Αυτά μου ακούγονται πολύ αυτοδικαιωτικά. Είναι μια ηρωική αφήγηση, σχεδόν όλα ήταν σωστά καμωμένα...
Κούφο: Κατ’ αρχήν μη μου ζητάς ν’ απαρνηθώ την ίδια μου την ιστορία. Παλεύαμε όχι για μας αλλά για τη μεγάλη υπόθεση της απελευθέρωσης των ανθρώπων. Η 17Ν δεν χτυπήθηκε από την παντοδυναμία του εχθρού. Ούτε απ’ το τυχαίο, που άλλωστε πάντα παίζει κάποιο ρόλο στην ιστορία. Η 17Ν χτυπήθηκε από μέσα.
Ψόνθο: Υπονοείς κάποια εσωτερική προδοσία ή τα σοβαρά λάθη της Οργάνωσης;
Κούφο: Εσωτερική προδοσία δεν υπήρχε. Είμασταν απόλυτα στεγανοποιημένοι και έμπιστοι. Αλλά κάναμε δύο μεγάλα λάθη. Το πρώτο ήταν πως παραμελήσαμε τη μακροπρόθεσμη μαζική πολιτική δουλειά. Δώσαμε έμφαση στην ομοιογένεια, στη μονολιθικότητα και στην ευελιξία. Περιορίσαμε έτσι το εύρος της πολιτικής μας παρέμβασης. Αποφύγαμε τη "δουλειά μυρμηγκιού", δεν χτίσαμε επάλληλους κύκλους υποστήριξης κι έτσι την κρίσιμη ώρα βρεθήκαμε χωρίς εφεδρείες και δίκτυα προστασίας.
Ψόνθο: Και το δεύτερο λάθος;
Κούφο: Ότι επιλέξαμε λάθος τρόπο επίλυσης των εσωτερικών αντιθέσεων. Αντί για διαρκή συζήτηση, συντροφική κριτική και ειλικρινή αυτοκριτική, προτιμήσαμε την αποχώρηση της κάθε μειοψηφίας. Έτσι γλιτώσαμε μεν τη θεωρητικολογία αλλά χάναμε σε πολλά επίπεδα: στη θεωρία, στην εμπειρία, στην πρόσβαση στο μαζικό κίνημα...
Ψόνθο: Το 1992, στην κορύφωση της δράσης σας, σε μια ανακοίνωση εμφανιστήκατε κάπως πεσιμιστές. Λέγατε πως και μόνη η ύπαρξη της 17Ν ήταν μια επιτυχία. Μια χρυσή εφεδρεία σε περίπτωση κρίσης μεγάλων διαστάσεων. Τελικά, εκείνη την περίοδο τι επιλογές είχατε;
Κούφο: Παρά τις τεράστιες επιτυχίες μας, είχαμε αντιληφθεί πως το περιβάλλον ήταν δυσμενέστατο και πως το αντάρτικο πόλεως δεν αρκούσε. Η πρώτη επιλογή, την οποία επέλεξαν αρκετά μέλη μας, ήταν η αποστράτευση και ιδιώτευση. Η δεύτερη ήταν η συνέχιση της ίδιας, μάλλον αδιέξοδης, στρατηγικής και η κλιμάκωσή της. Κατά τη γνώμη μου σωστή ήταν μια τρίτη επιλογή που τελικά δεν ακολουθήσαμε: την επανεκτίμηση της μέχρι τότε πορείας μας, τον εντοπισμό των αδυναμιών του βασικού μας σχεδίου και τη δημιουργία αναγκαίων οργανωτικών δεσμών με το λαϊκό κίνημα. Πάντως, μια κάποια αναπροσαρμογή έγινε. Γι’ αυτό και μειώσαμε τον αριθμό των ενεργειών μας κι ας είχαμε την υποδομή και την τεχνογνωσία για περισσότερα και μεγαλύτερα χτυπήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου