Ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
αν εμείς οι άνθρωποι είμαστε
ολόκληρα ψέματα
ή μισές αλήθειες.
Η ζωή διαψεύδει τις ελπίδες μας
με μεγάλη χαιρεκακία.
Τα όνειρα ξεπερνούν σε όγκο
τις βαλίτσες των αποσκευών μας.
Αλλά οι Βάνδαλοι τα βεβηλώνουν,
καθώς εισβάλλουν απ’ τις μικρές
εσωτερικές μας κερκόπορτες...
Θέλω να χαθώ στην ανωνυμία του πλήθους,
ν’ απολαύσω τη μοναξιά μου
να γίνω ένα μαζί της.
Να χωνέψω τις παλιές φορτίσεις,
οι έγχρωμες φωτογραφίες μου
να γίνουν ασπρόμαυρες
και μετά να πάω παρακάτω
(Η ζωή, αν δεν προχωράει,
πεθαίνει...)
Η ζωή έχει τα δικά της κόλπα
να ενώνει τους ανθρώπους.
Σου χαμογελάει εκεί που δεν το περιμένεις.
Αλλά πολύ λίγοι
ανταμείβουν το χαμόγελό της...
Κάποτε ήμουν ανέμελος,
με την ορμή της νιότης
ένιωθα σίγουρος για το μέλλον.
Τώρα βλέπω...
τη ζωή μου ν’ αδειάζει
το περιβάλλον μου να ερημώνει
τη δουλειά να φθίνει
κανείς να μην αγωνίζεται για τίποτα!
Κι έρχεσαι εσύ και μου λες
"Η ζωή νικάει τον θάνατο,
μην υποτιμάς την κοινοτυπία,
υπάρχει τίποτα πιο κοινότυπο
αλλά και πιο ζωογόνο απ’ τον ήλιο;"
Για κάποιες είμαι απλά
ένα "κακό παρελθόν".
Μια βρόμικη κάλτσα
πεταμένη στο φωταγωγό.
Για άλλες είμαι ένα λουλούδι
που περιμένει τ’ άγγιγμά τους
για ν’ ανθίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου