Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (ΙΘ’ - Το μέλλον είναι η αμεσο-δημοκρατία)

Όπως ξανάπαμε, ο σημερινός καπιταλισμός δεν είναι εκείνος του 19ου αιώνα που περιγράφει ο Μαρξ στο Μανιφέστο. Όπου οι εργάτες ζούσαν στην έσχατη εξαθλίωση, το σύστημα δεν τους εξασφάλιζε ούτε καν την επιβίωση και η επανάσταση ήταν σχεδόν μονόδρομος. Οι σημερινοί εργάτες δεν έχουν μόνο αλυσίδες να χάσουν αλλά και τηλεοράσεις, σπίτια, αυτοκίνητα κ.λπ.

Ο σημερινός κόσμος είναι κάτι καινούργιο, αρκετά πολύπλοκο και αντιφατικό. Ζητούμενο δεν είναι μόνο να μην πεινάνε οι άνθρωποι αλλά να ζήσουν ποιοτικότερα, με περισσότερες επιλογές και δυνατότητες, ελεύθερο χρόνο για περισσότερες εμπειρίες, ελευθερία σκέψης και έκφρασης, με οικονομίες υψηλής παραγωγής και άφθονο κοινωνικό πλούτο για δικαιότερη κατανομή. Η φτώχεια δεν μπορεί να μοιραστεί...

Όσο κι αν ο άνθρωπος εξελίχθηκε, τα πολιτικο-οικονομικά συστήματα κρίνονται τη στιγμή της πληρωμής. Όσο ο δυτικογερμανός Φριτς έπαιρνε πιο πολλά στο χέρι απ’ τον ανατολικογερμανό Φριτς, ο "σοσιαλισμός" δεν είχε ελπίδα να επικρατήσει. Γι’ αυτό και στην παγκόσμια ιστορία ο σοβιετικού τύπου σοσιαλισμός θα μείνει σαν ένα ασήμαντο επεισόδιο...

Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να αγνοήσει την ανθρώπινη φύση και ψυχολογία. Χωρίς ισχυρά υλικά κίνητρα ελάχιστοι είναι πρόθυμοι να κινητοποιηθούν. Χωρίς προσδοκία ατομικού κέρδους λίγοι θα ενδιαφερθούν για την αύξηση της παραγωγικότητας, την καινοτομία, τη συνεχή βελτίωση. Βέβαια, εκτός της άνετης ζωής και των υλικών αγαθών υπάρχουν κι άλλες μορφές "ανώτερης" απόλαυσης, αλλά αυτό προϋποθέτει την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, ενός άλλου ανθρώπινου πολιτισμού που για ν’ αποδώσει καρπούς πρέπει να περάσουν αρκετές γενιές...

Η "αστική δημοκρατία" είναι ήδη ξεπερασμένη ιστορικά και ξοφλημένη. Το μέλλον μας είναι κάποιες μορφές αμεσοδημοκρατίας. Οι τεχνολογικές εξελίξεις παρέχουν επαρκείς λύσεις στα πρακτικά ζητήματα. 

Οι σοσιαλιστές πρέπει να τολμήσουν να πιάσουν τα μηνύματα των καιρών. Να ξεκολλήσουν απ’ τις παρωχημένες αντιλήψεις περί "κοινοβουλευτισμού" ή "δικτατορίας του προλεταριάτου" και να επενδύσουν περισσότερο στην ωριμότητα και ελευθερία των πολιτών. 

Πλέον οι κοινωνίες δεν έχουν ανάγκη από "εθνοπατέρες", "κοινοβουλευτικά αηδόνια", ινστρούχτορες και κάθε είδους "μεσολαβητές" με την εξουσία...