Η κοινότητα των αυτοεξόριστων κομμουνιστών στο Μπούλκες δεν ήταν ούτε κοινωνία αγίων ούτε και κάτι το "δαιμονικό", όπως ήθελαν να την παρουσιάσουν οι αντίπαλες προπαγάνδες. Συζούσαμε διαφορετικοί άνθρωποι, με τεράστιες ηλικιακές, κοινωνικές και μορφωτικές αποκλίσεις.
Ασφαλώς και μας ένωναν πολλά πράγματα, αλλά μόλις βρεθείς ηττημένος και μακριά απ' την πατρίδα και μάλιστα μαντρωμένος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, τα πράγματα αλλάζουν.
Δε λέω, η συνειδητή πειθαρχία ήταν αναγκαία, αλλά η κομματική και ιδεολογική μας καθοδήγηση το παράκανε σε ανελαστικότητα και στην αφόρητη χρήση γραφειοκρατικών και αστυνομικών μεθοδεύσεων.
Όποιος τολμούσε να εκφράσει διαφορετική άποψη, έστω και αμφιβολία, χαρακτηριζόταν "φραξιονιστής" κι αντιμετωπιζόταν ως "προδότης". Η ηγεσία έβλεπε παντού "πράκτορες", "κατασκόπους" και "χαφιέδες".
Δεν μας έφταναν οι βαριές εργασίες στην ύπαιθρο, μας αλάλιαζαν καθημερινά σε ατέλειωτες συνεδριάσεις, συνελεύσεις και συσκέψεις.
Εκεί αρχίζαμε ένα συναξάρι για τον Ζαχαριάδη τραγουδώντας "το μπουντρούμι δεν τον λυγά..." και συνεχίζαμε με αίνους των "σοφών και φωτισμένων" καθοδηγητών μας Μιχάλη-Περικλή.
Την ασφάλεια της Κοινότητας ανέλαβε ειδική γκρούπα, η περιβόητη Υπηρεσία Τάξης Ομάδας, συγκροτούμενη από μέλη της πρώην ΟΠΛΑ, μάλλον διαταραγμένα ψυχολογικά.
Υπήρχαν πολλές φήμες πως λειτουργούσαν μυστικές φυλακές-κρατητήρια, πως πολλοί σύντροφοι βρέθηκαν σε πηγάδια ή εξαφανίστηκαν στα δάση κοντά στον Δούναβη. Προσωπικά δεν είδα κάτι και δεν θέλω να πιστεύω πως διαπράχθηκαν τέτοιες ωμότητες.
Εκείνο όμως που μπορώ να βεβαιώσω προσωπικά, γιατί το έζησα, ήταν το αποκορύφωμα της χαφιεδοφοβίας την Άνοιξη του 1946. Μάλιστα συντάχθηκε μια επίσημη κατάσταση με τα ονόματα 98 συντρόφων που υποτίθεται πως ήταν "βαλτοί" και "εχθροί του αγώνα".
Τα άτομα αυτά εκδιώχθηκαν απ' την Κοινότητα, παραδόθηκαν στη γιουγκοσλαβική υπηρεσία ασφαλείας και οδηγήθηκαν με τρένο στα ελληνικά σύνορα, δηλαδή παραδόθηκαν στο στόμα του μοναρχοφασιστικού λύκου.
Κατά την επιβίβασή τους στο τρένο έλαβε χώρα δημόσια διαπόμπευσή τους, με χλευασμούς, φτυσίματα και κατάρες που εκτοξεύονταν απ' τα στόματα των ως τότε συντρόφων τους. Τις βάναυσες χειρονομίες συνόδευαν ανατριχιαστικοί χαρακτηρισμοί όπως "προδότες", "σκουλήκια" κ.λπ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου