Θα το ξεκινήσω πολιτικά.
Όταν κάποιοι χοντρομαλάκες Έλληνες δηλώνουν "γερμανόφιλοι", ξέρετε τι εννοούν;
Μήπως νομίζετε πως εννοούν τους Γερμανούς πιτσιρικάδες που γυρνάνε τον κόσμο με τις ξανθές μπουκλίτσες τους, τα σακίδια και τις κιθάρες στους ώμους; Αυτούς τους ξανθούς αγγέλους που αγαπάνε τους πάντες και τα πάντα, τρώνε και καπνίζουν μόνο χορταράκια και χαμογελάνε ακόμα και στον ύπνο τους;
Μήπως εννοούν τους Γερμανούς "πράσινους", τους Γερμανούς αριστερούς και διανοούμενους; Ή, έστω, τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες;
Όχι βέβαια! Εννοούν τη σκληρή κρυφοναζίζουσα σκληρή γερμανική δεξιά! Από Σόιμπλε και πάνω.
Αυτούς με τα σφιγμένα πρόσωπα, που ακόμα κι όταν κοιμούνται τρίζουν τα δόντια ονειρευόμενοι κυριαρχίες, τιμωρίες, σιδηρές πειθαρχίες...
Ε, εγώ είμαι "γερμανόφιλος" με τη νορμάλ έννοια.
Δεν υπάρχουν πιο γαμάτα άτομα απ’ τους Γερμανούς οικολόγους, χίπηδες, αντιεξουσιαστές.
Μόνο που τους παρακολουθείς πώς ζουν και πώς κινούνται χαλαρώνεις και γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος...
Τη Φρίντα τη γνώρισα στο παρκάκι της Ναβαρίνου. Την κέρασα μπύρες απέναντι στου Γιλμάζ και δεν αργήσαμε να πάμε λίγο παρακάτω.
Τα φιλιά της μ’ αναστάτωσαν. Ήταν γεμάτα πάθος και προσδοκία.
"Εσείς οι υπέροχοι Έλληνες!", ήταν η μόνη φράση που ήξερε να λέει στα ελληνικά η Φρίντα.
"Αρβανιτόβλαχοι!", τη διόρθωσα.
"Γουότ ιζ ιτ;"
Καλά, πού να κάτσω να της εξηγώ τώρα. Δεν θα τα χαλάσουμε στο ελληνικό ντι-εν-έι. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Θα δοκιμάσει την "καρπενησιώτικη γκλίτσα", κι απ’ τη βάση της θα κρεμάσω κι έναν μυκηναϊκό αμφορέα, έτσι για φολκλόρ!
"Βιάστηκες και πόνεσα!", μου λέει.
Για να είμαι ειλικρινής ζοριστήκαμε κάπως.
Δεν ήταν παρθένα αλλά πολύ στενή. Κάτι κόπηκε, δεν έψαξα αν ήταν στο δικό μου ή στο δικό της, και γεμίσαμε αίματα. "Της αγάπης τα αίματα" που λένε κι οι ποιητές...
Είχαμε όμως ένα προβληματάκι. Δεν μπορούσε να "τελειώσει". Κι αναγκαζόμουν να παίζω την κλειτορίδα της με το χέρι μου.
Την τελευταία βραδιά, πριν φύγει για Ιταλία, τα καταφέραμε χωρίς χέρι!
Και το πανηγυρίσαμε έξαλλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου