Δεν μπορεί, κάποτε θα σας έτυχε κι εσάς. Να ξυπνήσετε το πρωί δίπλα σε μια γυμνή γυναίκα και ν’ αναρωτηθείτε: "Βίκη δεν την λένε, ή κάνω λάθος γαμώ το μου;".
Το κεφάλι μου κουδουνίζει. Φαίνεται παραβίασα το "χρυσό κανόνα των κακών παιδιών": ποτέ φούντα μετά το αλκοόλ, μόνο αντίστροφα πάνε αυτά!
Και τώρα τι κάνω με τούτη εδώ που κοιμάται στο κρεβάτι μου του καλού καιρού;
Φυσικό είναι να εστιάσω στο επίμαχο σημείο. Έχω ζήσει τις τελευταίες δεκαετίες όλες τις σχετικές μόδες.
Από τη φυσική τριγωνική τριχοφυΐα, τα εντελώς ξυρισμένα, τα ημικαραφλά, αυτά με ένα φαρδύ κεφαλαίο γιώτα και κάμποσα σαν και τούτο δω, εντελώς ξυρισμένο πλην μιας μικρής φουντίτσα πάνω-πάνω... κανονικό μουνί-καπέλο δηλαδή!
Έτσι ζαλισμένος που είμαι κάνω συνεχώς παράδοξους συνειρμούς. Απ’ το μουνί, στο Φιλοσοφικό Λεξικό του Βολταίρου. Νομίζω εκεί είχα διαβάσει πως τα γλειφομούνια διακρίνονται σε τρία είδη:
α) Το "διπλωματικό", και καλά... ρίχνω δυο-τρία πινελάκια για να πάρω άμεσα πίσω ένα μεγαλοπρεπές τσιμπούκι.
β) Το "ανασφαλές", δηλαδή ευελπιστώ να χύσει για να μην έχω το άγχος της στύσης και της διάρκειας και
γ) Το "πηγαίο", αυτό της ύψιστης κάβλας, που χάνεσαι σε μια υπαρξιακή ηδονή που έρχεται χωρίς την αφή, μόνο με την ακοή και τη γεύση!
Τώρα, με τούτη δω μάλλον πηδηχτήκαμε. Και είμαι σίγουρος χωρίς μέτρα προφύλαξης. Λες να γκαστρώθηκε;
Αν δεν κάνω λάθος, ο Μαρξ κάπου έγραψε στο "Κεφάλαιο" πως στη διάρκεια της κύησης η κάθε γυναίκα βγάζει το πόσο συνδέεται με τη σεξουαλικότητά της. Μερικές, οι πιο απελευθερωμένες, γουστάρουν να πηδιούνται ολημερίς κι ολονυχτίς. Αλλά οι περισσότερες, οι συμπλεγματικές, σφραγίζουν τα μπούτια μέχρι τη λοχεία!
Κάποτε ρώτησα τον γέροντα Παΐσιο ποιος απ’ τους δυο αυτούς τύπους γυναικών θα μου λάχει.
Κι ο Άγιος απάντησε "τέκνο μου, θα τραβήξεις τον μουτζούρη! Εφτά μήνες θα κάνεις να γαμήσεις, θ’ αλλαλιάσεις, θα πετρώσει το χύσι στους όρχεις σου"!
Ψήνω καφέ κι επιστρέφω στο κρεβάτι. Την παρατηρώ καλύτερα. Δεν είναι στην πρώτη νεότητα. Δεν ψάχνει πλέον για τον "κύριο-τέλειο"! Έχει περάσει προ πολλού τα τριάντα και πλέον αρκείται σε έναν σαν κι εμένα... αρτιμελή με μέτριο κομπόδεμα!
Αλλά εγώ το μόνο που της ζητούσα ήταν ένα μισαωράκι. Ενώ αυτή ήδη μου μπαστακώθηκε μια νύχτα, μπορεί να ελπίζει και για πάντα...
Για μένα είναι μια απ’ τις πολλές περαστικές καραμπόλες της ζωής μου.
Πλέον δεν ενθουσιάζομαι όπως παλιά. Το ’χω καταλάβει το παιχνίδι της ζωής. Αυτό που χθες σε τρέλαινε, σήμερα απλά το ανέχεσαι κι αύριο θα το σιχαίνεσαι!
Αρχίζει να ξυπνάει. Κι όσο ξελαμπικάρω βλέπω καθαρότερα. Είναι μια μέτρια ξέμπαρκη γκόμενα που τη φλέρταρα αποκλειστικά και μόνο για την ηδονή της αποπλάνησης.
Κάτι τέτοιες δεν τις κερνάς κρασί γιατί μέχρι να χαλαρώσουν περνάει κάνα 45λεπτο. Ενώ αν τους δώσεις ένα τσιγαριλίκι σε δέκα λεπτά γίνονται ένα απόλυτα δοτικό θήραμα.
Στο πάτωμα κυλάει ένα άδειο μπουκάλι ουίσκι.
Απ’ αυτό και μόνο συνειδητοποιώ πως η τύπισσα είναι δευτεράτζα. Αν η μάρκα του ουίσκι είναι "μέκαψες" τότε πρόκειται για γκόμενα-ψιλοσαβούρα. Για τις γκομενάρες αγοράζω μολτ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου