Γαύρος φτωχοδιάβολος στα στέκια των Άγγλων χούλιγκαν (Β’)

Για τ’ αγόρια, η πρώτη φορά που πηγαίνουν γήπεδο μοιάζει καταπληκτικά με την πρώτη φορά που επισκέπτονται τις πουτάνες. 

Στο γήπεδο και στο μπουρδέλο ποτέ δεν πρωτοπάς μόνος. Είτε σε πάει ο πατέρας σου είτε πας με τον κολλητό σου, συνήθως λίγο πιο μεγάλο και πιο έμπειρο.

Θυμάμαι πώς πρωτοπήγα στο γήπεδο αρχές δεκαετίας του ’80. Στην έδρα του Πανιωνίου. 

Ο πατέρας μου με κρατούσε σφιχτά απ’ το χέρι γιατί ήξερε καλά πως αν με έχανε μέσα στο συνωστισμό, η μάνα μου θα τον σκότωνε.

Για μένα, φυσικά, ήταν όλα πρωτόγνωρα και μαγικά. Απ’ το αστικό λεωφορείο που πήραμε, με αφετηρία την οδό Σίνα, την γεφυρούλα που μπαίνει στη λεωφόρο Συγγρού, τους μικροπωλητές έξω απ’ το γήπεδο, τις χιλιάδες κόσμου που γέμισαν ασφυχτικά τις εξέδρες, το πάθος των οπαδών του Θρύλου αλλά και την κουλτούρα των πανιώνιων, που χωρίς το άγχος της νίκης είχαν την πολυτέλεια να τραγουδούν το ... "έτσι όπως πάμε, σε λίγα χρόνια θα γαμάμε με κουπόνια". 

Κατά έναν παράξενο τρόπο οι οπαδοί της κάθε ομάδας διαθέτουν τον δικό τους ιδιαίτερο χαρακτήρα. Οι Πανιώνιοι ήταν ανέκαθεν πιο χαλαροί, έδειχναν να το διασκεδάζουν και να μην πολυενδιαφέρονται για το αποτέλεσμα του αγώνα...

Όταν μπήκα στο γήπεδο η ατμόσφαιρα με χτύπησε κατακέφαλα, σα να ’χα στουκάρει σε τοίχο. 

Αλλά το ενδιαφέρον μου ήταν αποκλειστικά εστιασμένο στους φανατικούς γαύρους. Και στους τότε ηγέτες της εξέδρας... τον "Ακροβάτη", τον "Ναυτικό" και κάποιους άλλους που οι περισσότεροι "έφυγαν" απ’ τα ναρκωτικά.

Τώρα όμως δεν είμαι ούτε στην προεφηβική ηλικία ούτε στα φιλόξενα σοκάκια γύρω απ’ την πλατεία Νέας Σμύρνης. Ξαφνικά ακούμε ένα ποδοβολητό. Το νιώθουμε κι όλας. Το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια μας τρέμει. Μια βοή πλησιάζει.  Έρχονται οι οπαδοί της Μίλγουολ, που η φήμη τους προπορεύεται χιλιόμετρα απ’ τους ίδιους. Είναι λιμενεργάτες, σαραντάρηδες, δυο μέτρα νταγλαράδες με ναυτικά παλτά και γροθιές σα βαριοπούλες.

"Είναι πολλοί, χώστε τα κασκόλ στον κώλο σας και παίξ’ τε το Κινέζοι", φωνάζει ένας δικός μας.

Δεν προλάβαμε. Σε λίγη ώρα διάφοροι τύποι γύρω μου μόστραραν με μαυρισμένα μάτια και πρησμένα πρόσωπα. Αλλά, ευτυχώς, κανένας δεν έδειχνε σοβαρά τραυματισμένος. 

Εγώ, έτσι κοντός και σκυμμένος, ήμουν διαρκώς περικυκλωμένος από ψηλότερους τύπους. Είχα βρεθεί στο επίκεντρο των επεισοδίων, αλλά "κάτω απ’ τη στάθμη της θάλασσας". Κι έτσι τη γλίτωσα φθηνά για μια ακόμη φορά...