Το γήπεδο της Μίλγουολ λέγεται "Ντεν", δηλαδή "φωλιά" ή "λημέρι". Εγώ το λέω "φάκα"!
Δε νομίζω πως υπάρχει στην Ευρώπη, ίσως και στον κόσμο ολόκληρο, πιο εχθρική έδρα για τον αντίπαλο. Μοιάζει σαν μια τεράστια παγίδα. Το δηλητήριο που στάζουν οι οπαδοί της γηπεδούχου είναι κάτι το απίστευτο. Όλοι στη Βρετανία έχουν να λένε για τον "βρυχηθμό του Ντεν", δηλαδή για την θερμή υποστήριξη στην ομάδα τους καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα.
Ελάχιστες είναι οι ομάδες που έχουν τη συμπαράσταση των οπαδών τους στο Ντεν.
Μόνο κάτι τρελο-Ουαλοί της Κάρντιφ εμφανίζονται στις εξέδρες του Ντεν και κάνουν κάπως πιο ενδιαφέροντα τον αγώνα...
Αλλά την επόμενη Κυριακή είμαστε κι εμείς αποφασισμένοι να γράψουμε ιστορία. Σχεδιάζουμε μαζική εκδρομή στο αφιλόξενο νοτιοανατολικό Λονδίνο. Και οι πιο ευφάνταστοι ελπίζουμε να καταλάβουμε και τη θύρα των φανατικών της Μίλγουολ.
Είναι μια επιλογή υψηλού ρίσκου. Καλού κακού ρίχνω και μια ματιά σε έναν αναλυτικό χάρτη της περιοχής, αν και τα περισσότερα στενοσόκακα δεν είναι επίσημα καταγεγραμμένα στα δημοτικά κιτάπια.
Οργανωνόμαστε μεθοδικά σε μικροομάδες, αποτελούμενες από τα άτομα της κάθε γειτονιάς. Είναι καλύτερα να κινδυνεύσεις με πρόσωπα που ζεις, εργάζεσαι και τα πίνεις καθημερινά. Αυτοί δεν θα σε αφήσουν μόνο, πεσμένο σε κάποιο πεζοδρόμιο να σε κλωτσοπατούν δεκάδες αντίπαλοι συμμορίτες.
Κι ορκιστήκαμε, ό,τι κι αν γίνει, να μην υποχωρήσουμε. Αυτοί που κυνηγάνε τρέχουν όλοι μαζί. Αυτοί που κυνηγιούνται σκορπίζονται και γίνονται εύκολοι στόχοι. Οπότε... η ισχύς εν τη ενώσει...
Τη μέρα του αγώνα όλα ξεκίνησαν με τρόπο αναμενόμενο. Εμείς ήμασταν περισσότεροι, αλλά εκείνοι της Μίλγουολ υπερείχαν σε θάρρος. Ήταν όλοι τους τρελοί, σκληροί και πολύ επικίνδυνοι. Διέθεταν απίστευτη αυτοπεποίθηση και κόμπαζαν γι’ αυτό.
Επισήμως δεν φοβόμασταν κανέναν, είχαμε κάνει ήδη όλα τα γήπεδα της Αγγλίας άνω-κάτω, αλλά εδώ τα πράγματα ήταν πολύ ζόρικα. Καθώς περνούσαμε απ’ τις παμπ που οι αντίπαλοι οπαδοί σύχναζαν πριν τον αγώνα, ο αρχηγός μας μάς έκανε νόημα να σκύψουμε και να περάσουμε σχεδόν μπουσουλώντας κάτω απ’ τα μεγάλα παράθυρα.
Αυτό με εκνεύρισε κάπως. Μα καλά; Ήρθαμε εδώ για να κάνουμε μερικούς καλούς τσαμπουκάδες με τους οπαδούς της Μίλγουολ, ή για να σερνόμαστε στα τέσσερα;
Αφελής ερώτηση. Σε λίγο θα καταλάβαινα τι πάει να πει "Ντεν"! Μόλις πατήσαμε στις κερκίδες άρχισαν να μας επιτίθενται από παντού. Οι μπάτσοι εξαφανίστηκαν κι εμείς, στριμωγμένοι στην πιο μακρινή γωνιά του πέταλου, παλεύαμε κυριολεκτικά να σώσουμε τις ζωές μας.
Απ’ ό,τι φαίνεται δεν τα καταφέραμε κι άσχημα. Κρατήσαμε καλά μέχρι να επέμβουν οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας. Οι μπάτσοι μάς πέταξαν έξω απ’ το γήπεδο και με τα χίλια ζόρια κατάφεραν να μας απομακρύνουν από κείνη την κόλαση. "Κάνατε την πλάκα σας αρχίδια, άντε τώρα στα τσακίδια", φώναζε ο αρχιμπάτσος.
Ηττηθήκαμε μεν, αλλά αξιοπρεπώς. Φάγαμε ξύλο αλλά κρατήσαμε τις θέσεις μας για αρκετή ώρα.
Από κείνο το απόγευμα οι οπαδοί της Μίλγουολ, και σ’ ολόκληρο το "νησί", άρχισαν να μας σέβονται και να μας υπολογίζουν περισσότερο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου