Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2018

Γαύρος φτωχοδιάβολος στα στέκια των Άγγλων χούλιγκαν (Η’)

Τη δεκαετία του '70 ο χουλιγκανισμός είχε γίνει της μόδας σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Η αγγλική σημαία είχε γίνει σύμβολο της γηπεδικής βίας και του ρατσισμού.
Στην Αθήνα το Νοέμβρη του 1966 ιδρύθηκε η "Θύρα 13" και πέντε χρόνια αργότερα, αν δεν κάνω λάθος, η "Θύρα 7". Την περίοδο 1978-1980 στα ελληνικά γήπεδα είχαμε πρωτοφανή έκρηξη του χουλιγκανισμού.
Τώρα πια με τους "αλήτες των γηπέδων" άρχισαν ν' ασχολούνται ακαδημαϊκοί, κοινωνιολόγοι, τηλεοπτικοί αστέρες. Στην Αγγλία προβάλλονταν ντοκιμαντέρ με θέμα τους φανατικότερους οπαδούς του νησιού. 
Το πρώτο επεισόδιο ήταν αφιερωμένο σε μια ομάδα οπαδών της Μίλγουολ που φορούσαν χειρουργικές μάσκες και αυτοαποκαλούνταν "Θεραπεία". Εμείς τόσα χρόνια στα γήπεδα, τέτοιους ούτε είχαμε δει ούτε ακούσει... 
Το δεύτερο επεισόδιο ήταν πιο ρεαλιστικό, αφιερωμένο στους οπαδούς της Γουέστ Χαμ, τους επονομαζόμενους "ιντερσίτι φιρμ", επειδή ταξίδευαν πάντα με τους Αγγλικούς Σιδηροδρόμους, εν αντιθέσει, π.χ., με τους οπαδούς της Νιούκαστλ που χρησιμοποιούσαν πούλμαν.
Αν είχα καταλάβει καλά, η γηπεδική βία, ειδικά των Άγγλων φιλάθλων που συνόδευαν την εθνική τους ομάδα στο εξωτερικό, κάπου εξίταρε τον μέσο Βρετανό. 
Είχαν όλοι τους γαλουχηθεί με το όραμα της Μεγάλης Αποικιοκρατικής Δύναμης και η εικόνα των αγγλικών ορδών που λεηλατούσαν τα πάντα και προκαλούσαν τον πανικό στις ευρωπαϊκές πόλεις κάπου τους έκανε να φουσκώνουν από περηφάνια...
Η Θάτσερ άλλο που δεν ήθελε. Βρήκε στα πρόσωπα των χουλιγκάνων τον "εύκολο εχθρό" που αναζητούσε και μετέτρεψε την εξόντωσή τους σε "εθνική υπόθεση". 
Η αστυνομία άρχισε να κάνει νυχτερινές εφόδους και συλλήψεις σε σπίτια αρχηγών της εξέδρας. Κάμερες μπήκαν παντού, ακόμα και στα καπέλα των αστυνομικών  και στα κεφάλια των αλόγων. 
Κατέγραφαν κάθε κίνησή μας ακόμα και στις παμπ που συγκεντρωνόμασταν πριν τον αγώνα.  Τα φιλμ αναλύονταν, τα πρόσωπα ταυτοποιούνταν και κάποια στιγμή, πριν από έναν αγώνα, άκουγες τον μπάτσο να σου λέει ξαφνικά... "καλησπέρα κύριε Ψόνθο, πώς είναι η πολύτιμη υγεία σας?".
Με τέτοιο άγριο φακέλωμα κατάλαβα πως οι γηπεδικές μου μέρες τέλειωσαν. Ίσως ο αποψινός τσαμπουκάς να είναι ο τελευταίος της ζωής μου.
Μπροστά μας τα άλογα χλιμιντρίζουν, νιώθουμε τα χνώτα τους κι οι μπάτσοι κατεβάζουν με οργή τα γκλοπ στα κεφάλια μας. Το μοναδικό μας μέλημα είναι, κατ' αρχήν, να βρεθούμε μακριά απ' τα πίσω πόδια των αλόγων και, κατά δεύτερον, να μην πέσουμε κάτω και ποδοπατηθούμε.
Εντάξει, τα κατάφεραν. Μας έδιωξαν απ' τα γήπεδα και γέμισαν τις κερκίδες με πλουσιόπαιδα που τρώνε πατατάκια και φωνάζουν μόνο "χέιιιι". 
Αλλά κάποια μέρα, πολύ σύντομα νομίζω, οι πλούσιοι θα το βαρεθούν το ποδόσφαιρο, κι οι σύλλογοι θα στραφούν πάλι σε μας ψάχνοντας για χρήματα. Εννοείται πως τότε θα σταματήσουν να καθαρίζουν τις τουαλέτες και να χρησιμοποιούν τις λέξεις "κυρίες και κύριοι". 
Προφανώς πάντα μας θεωρούσαν ζώα προς εκμετάλλευση...

Δεν υπάρχουν σχόλια: