Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2019

Γαύρος φτωχοδιάβολος στα στέκια των Άγγλων χούλιγκαν (Ι’)

Όταν μετακόμισα στη Φούλαμ ρόουντ δεν είχα και πολλές επιλογές. Έπρεπε και ν' αλλάξω ομάδα. Εδώ όλοι και όλα κινούνταν γύρω απ' την Τσέλσι και τη Σεντ, την περιβόητη θύρα ορθίων με τους φανατικούς οπαδούς της ομάδας.
Με το που έφτασα στη νέα γειτονιά μου, διάβασα σε μια στάση λεωφορείου ένα ποιηματάκι:
"Της Τσέλσι τ' αγόρια
τ' αγόρια της Σεντ
κάνουν το καλύτερο σεξ"!
Μου άρεσε, κι όλοι οι δισταγμοί μου υποχώρησαν...
Τώρα πλέον θα ζούσα στα γεμάτα τα περιβόητα μεγάλα ντέρμπι του Λονδίνου, με Άρσεναλ και Τότεναμ. Είναι αυτά τα ματς που προσελκύουν όλα τα τσακάλια της πόλης που εκείνη τη μέρα ενώνονται με τους χουλιγκάνους του ποδοσφαίρου. 
Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις κόβεις την ένταση της ατμόσφαιρας με το μαχαίρι...
Δεν είχα βαρύ βιογραφικό ως τραμπούκος των γηπέδων. Ήμουν μικρόσωμος και μάλλον αδύνατος, οπότε δεν άργησαν να μου δώσουν το ειρωνικό παρατσούκλι... "ο μπρατσαράς"!
Με τους άντρες της τοπικής αστυνομίας είχαμε αναπτύξει μια σχέση ανοχής και απρόθυμου σεβασμού. Άλλωστε, αν δεν ήμασταν εμείς, οι μπάτσοι μπορεί να έμεναν άνεργοι και σίγουρα θα έχαναν τις παχυλές υπερωρίες τους κάθε Κυριακή και αργία...
Τα πίναμε σ' ένα μπαρ όταν ένας μπάτσος του τοπικού τμήματος μπήκε να πιει ένα ποτάκι με κάποιον συνάδελφό του απ' τον Βορρά. "Εδώ βλέπεις τα πρωτοπαλίκαρα της Τσέλσι", του είπε. Τα μάτια του ξένου έπεσαν συμπτωματικά πάνω μου κι έδειξε να γκρεμίζεται μέσα του όλος εκείνος ο μύθος περί επικινδυνότητας και αγριότητας που έχτιζαν επί δεκαετίες οι οπαδοί μας.
"Μην τους βλέπεις έτσι", έσπευσε να αποκαταστήσει την αλήθεια ο ντόπιος μπάτσος. "Αν σε πετύχαινε έξω, αυτό το παρεάκι θα σε έτρωγε λάχανο"...
Ήταν το πρώτο ματς της σεζόν και το ταξίδι μας στον αφιλόξενο βορρά ήταν μακρινό και επικίνδυνο. Εννοείται πως δεν είχαμε καπίκι για να πληρώσουμε τρόφιμα, εισιτήρια κ.λπ. Βλέποντας και κάνοντας. 
Στο τρένο πιάσαμε τον ελεγκτή στον ύπνο και γεμίσαμε το μπλοκάκι των προστίμων με τα ονόματά μας ή... μάλλον... με τα ψευδώνυμά μας! "Χοντρός", "Κοκκινοτρίχης", μέχρι και ... "Μπρατσαράς".
Στον προορισμό μας φτάσαμε πριν ξημερώσει. Η παγωνιά μάς τσάκιζε τα κόκαλα. 
Μέχρι ν' ανοίξουν οι παμπ σωριαζόμαστε στις εισόδους των καταστημάτων παίρνοντας έναν μικρό υπνάκο και προσπαθώντας να μεταδώσει ο ένας θερμότητα στον άλλον...
Κάποιοι έκαναν ντου σ' ένα μουσουλμανικό τέμενος, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες μου πως τα καλόπαιδα της Τσέλσι έχουν έντονες ρατσιστικές και ναζιστικές τάσεις. 
Εκείνη τη μέρα έγιναν πολλά παρατράγουδα εις βάρος διάφορων εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων. Ώσπου μια πολυάριθμοι ομάδα Πακιστανών μας επιτέθηκε οπλισμένη ως τα δόντια με μπαλτάδες, πλάστες, τηγάνια, κατσαρόλες και κάθε είδους επικίνδυνο κουζινικό. 
Ο επικεφαλής μας έδωσε το σύνθημα της υποχώρησης με τον κλασικό φλεγματικό αγγλικό τρόπο: "Γαμώ το, πίσω όλοι, πέσαμε στη Μπλακ Φράντεϊ"...
Η υποχώρηση αυτή ήταν βαρύ πλήγμα στο γόητρό μας, αλλά αν καθόμασταν και τα βάζαμε μαζί τους τώρα οι περισσότεροι θα ήμασταν στην εντατική...

Δεν υπάρχουν σχόλια: