Επιτέλους. Μετά από βδομάδες ξαναμπαίνω στο γνώριμο χώρο του μπαρ της γειτονιάς μου. Κάθομαι σ' ένα σκαμπό και καρφώνω μια μοναχική γκομενίτσα στην άλλη άκρη της μπάρας. Δεν ανταποκρίνεται. Λες και κάθεται εδώ γιατί το θέλει κάποιος άλλος κι όχι αυτή.
Παραγγέλνω ένα διακοσαράκι τσίπουρο. Είμαι ο μόνος πελάτης του μαγαζιού που πίνει μόνο τσίπουρα, ρακές και ούζα.
Ξαφνικά μπαίνει ένας τύπος εντυπωσιακός. Εμφανίσιμος, καλοντυμένος, απ' αυτούς που το όλο στυλάκι τους φωνάζει "προσέξτε με!".
Το γκομενάκι πάλι μένει αδιάφορο. Το ξεγράφω. Είναι πλέον σα να μην υπάρχει...
Παρατηρώ ένα ζευγαράκι να φιλιέται. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει ακόμα δίψα για ζωή. Υπάρχει ελπίδα αδελφέ...
Ο γκουρού μου με έμαθε να μην μπερδεύω τον ερωτισμό με την αγάπη.
Το ιδανικό, κατά τη γνώμη του, είναι να παραμένουμε "εραστές του ονείρου", κι ας μη συνευρεθούμε με κάποια ποτέ πραγματικά.
Στο μπαρ μπαίνει μια "πεταλουδίτσα της νύχτας". Έτσι, αυθόρμητα, φωνάζει: "Τι θα με κεράσουν οι κύριοι?".
Εντελώς απρόσμενα γυρνάει προς το μέρος μου, βλέπει το μικρό σφηνάκι του τσίπουρου, ξεσπάει σε γέλια και πετάει τη μπηχτή της: "Εσένα θα σου κάνω δώρο ένα σωσίβιο για να μην πνιγείς στο ποτό σου!"...
Θέλω να της το ανταποδώσω. Π.χ. να πω του μπάρμαν "δώσε εκ μέρους μου μια βότκα στο σπερματοδωχείο!". Αλλά συγκρατιέμαι. Με την καθοδήγηση του γκουρού μου δίνω μεγάλη μάχη να ελέγχω τον θυμό μου και δεν θα επιτρέψω να μου το χαλάσει η μαλάκω.
Μετράω ως το 30 και λέω τις μαγικές λέξεις του γκουρού μου: "Θυμέ, είσαι έξω απ' τη ζωή μου!". Σα να αισθάνομαι κάπως πιο ήρεμος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου