Γκόμενες άκωλες και άβιζες μόνο στα Εξάρχεια βάζουν πίσω από μπάρες. Η τύπισσα δεν μου κάνει "κλικ" κι ούτε κολακεύομαι που τόση ώρα με χαλβαδιάζει επίμονα.
Κάποιοι μαλάκες παραδίπλα μού ’χουν πάρει τ’ αυτιά με παραληρήματα μεγαλείου, φανταστικές ιστορίες ανύπαρκτου ηρωισμού, και χαζοσυμπεράσματα όπως π.χ. ότι οι σημερινοί μπάτσοι κάνουν απλά τα κοκόρια, δεν βαράνε άγρια όπως παλιά, δείχνουν χεσμένοι κ.λπ.
Δυστυχώς έχω χαραμίσει αμέτρητες ώρες της ζωής μου προσποιούμενος ότι ακούω παράφρονες φαφλατάδες που το παίζουν "πρώην ηγετικά στελέχη του ΕΛΑ" ή της 17 Νοέμβρη. Οι τύποι ζουν με το άγχος να τους προσέξει κάποιος, ν’ αποκτήσουν έστω και μονομελές ακροατήριο...
Προσωπικά ουδέποτε με τραβούσε ο κόσμος της σκιάς και του μυστηρίου. Ναι, γουστάρω παρακμή και αντεργκράουντ αλλά όχι και παραμύθια τούμπανα...
Κάποιος ζητάει τη γνώμη μου για τις σχέσεις των αναρχοαυτόνομων ομάδων με τις οργανώσεις του αντάρτικου πόλεων. Απλά άρχισα να ξήνω τ’ αρχίδια μου. Ένας πενήντα-φεύγα σαν κι εμένα ούτε μπλέκει σε ανώφελες καταστάσεις ούτε έχει περίσσευμα ενέργειας να ξοδέψει σε μπαρουφόλογα...
Μάλλον θέλω να ξεφύγω απ’ την όλη φάση. Δεν αντέχω τη μιζέρια εδώ πέρα. Όλο τα ίδια και τα ίδια...
Πριν μερικά χρόνια έχαιρα κάποιας εκτίμησης στο χώρο. Όχι τίποτα το ιδιαίτερο. Απλά, η δόση εγκατάλειψης που χαρακτηρίζει το όλο παρουσιαστικό μου, και το οποίο δεν συνάδει με το κοινωνικό μου στάτους, μου έδιναν πόντους στο φαντασιακό μερικών αφελών.
Κυρίως τους ενθουσίαζε η άποψή μου πως τα βιβλία και τα σι-ντί δεν πρέπει ποτέ να τ’ αγοράζουμε αλλά μόνο να τα κλέβουμε!
Κάποτε ο αναρχοαυτόνομος χώρος είχε ωραία παιδιά. Και γελούσαμε πολύ ρε! Θυμάστε το σύνθημα "ένα γέλιο θα σας θάψει"; Το εννοούσαμε...
Τώρα βλέπεις κυρίως πρόσωπα σκυθρωπά, σφιγμένα, όλο ένταση και θυμό. Το κουλ πέθανε. Και τη θέση του πήρε η τυφλή απρόσωπη βία. Πόσο μαλάκας πρέπει να ’σαι για να τη βρίσκεις προκαλώντας φόβο στους άλλους;
Τοπικά δεν μπορώ να απομακρυνθώ απ’ τα Εξάρχεια. Έχω πάθει κάποιου είδους εξάρτηση. Απ’ τα στενάκια, τα σκαλάκια, το λόφο, τους γραμμένους κι αφισοκολημμένους τοίχους. Κάθε διασταύρωση όλο και κάποιο υγρό φιλί μου θυμίζει. Μάλλον μου έχουν κάνουν βουντουδάκι.
Αλλά απ’ τους τύπους των Εξαρχείων παίρνω οριστικό διαζύγιο. Δεν είναι πλέον του γούστου μου. Δεν πρόκειται ν’ ακολουθήσω μια ήπια και άνοστη ζωή. Αλλά θα ξεκόψω απ’ τον "χείμαρρο της μαλακίας"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου