Ποιες φονεύουν τα καλύτερα αντρικά μυαλά;

Ανήκω σε μια γενιά που τα φύλα ήταν σαφώς οριοθετημένα. Ο άντρας μεγάλωνε με την επιθυμία να είναι ελεύθερος κι αδέσμευτος. Από έξι χρονών ήθελα να παίζω έξω όλη μέρα. Δεν ήθελα να γυρίζω σπίτι ούτε για φαγητό.

Απ’ την άλλη, τα κοριτσάκια της ηλικίας μου γούσταραν να μένουν σπίτι όσο γίνεται περισσότερο. Και να βάζουν τις κουκλίτσες τους για ύπνο. Και συνήθως μια απ’ τις κουκλίτσες τους ήταν αρρωστούλα και χρειαζόταν ιδιαίτερη φροντίδα...

Όταν τα κορίτσια αυτά μεγάλωσαν, νόμιζαν πως οι άντρες θέλουμε ένα σπιτικό. Καλά, μπορεί και να το θέλουμε, αλλά όχι έτσι όπως το εννοούν αυτές. 

Κι από δω ξεκινάνε οι περισσότερες παρεξηγήσεις που προσωπικά κοντεύουν να με στείλουν στο τρελάδικο...

Έχοντας μεγαλώσει μ’ αυτόν τον τρόπο, ονειρεύομαι ένα σπίτι-ξενοδοχείο. Να ’ρχομαι και να φεύγω όποτε θέλω. Αν η γυναίκα με θέλει συνεχώς σπίτι, να κάθομαι στους καναπέδες και να κλωσάω, κάτι παθαίνω. 

Με πιάνουν τα κλειστοφοβικά μου. Φόβος στριμώγματος. Αισθάνομαι παγιδευμένος κι αιχμάλωτος!

Σήμερα μιλάω γενικά κι αόριστα, κάποια στιγμή θα μπω και σε λεπτομέρειες. Προς το παρόν αρκούμαι σε μια βασική διαπίστωση: η γυναικεία καταπίεση και ανοησία έχουν αποδεκατίσει τα καλύτερα ανδρικά μυαλά...