Να με στηρίζει, να κάνει θετικά σχόλια, να είναι πρόθυμη να μοιράζεται.
Να βγάλει απ’ το λεξιλόγιό της φράσεις όπως ... "σου τα ’λεγα εγώ", "θυμάσαι και τότε που...". Όταν οι παλιές ιστορίες έχουν κλείσει, να μην τις ξαναφέρνει ανάμεσά μας.
Να μην κολλάει στα δυσάρεστα, να μην χάνεται στις λεπτομέρειες, να επιλέγει τις μάχες που αξίζει να δίνει.
Να μην βγάζει αυθαίρετα συμπεράσματα που καταλήγουν σε καυγάδες χωρίς νόημα.
Αντί να στέλνει τελεσίγραφα, να προτείνει λύσεις.
Να μην με κατακρίνει δημοσίως στις κοινές μας παρέες. Δεν υπάρχει λόγος να φέρνει τους ανθρώπους σε δύσκολη θέση αναζητώντας δικαίωση και ψάχνοντας για συμμάχους.
Να κάνουμε περιπάτους πιασμένοι χέρι-χέρι κι όταν μιλάμε να με κοιτάει στα μάτια κι όχι να σκαλίζει την οθόνη του κινητού της.
Ν’ ανταλλάσσουμε πραγματικά φιλιά, χωρίς ταυτόχρονα να σκεφτόμαστε το μαγείρεμα, τα πιάτα, τα επαγγελματικά μας ραντεβού.
Να έχουμε κοινό ταμείο, με σεβασμό στις ανάγκες και στις ευαισθησίες του άλλου.
Να εξελισσόμαστε παράλληλα. Δεν μπορεί να μένουμε στο επίπεδο που πρωτογνωριστήκαμε.
Να μην λειτουργούμε ανταγωνιστικά. Ο ένας να χαίρεται με τις επιτυχίες του άλλου. Και να στηρίζει τις επιλογές του.
Να στηρίζει και ενθαρρύνει τα χόμπι μου, να μην τα βλέπει σαν αντίζηλους.
Να είμαστε πάνω απ’ όλα καλοί φίλοι. Και να μην ξεχνάμε να είμαστε ο εαυτός μας. Η σχέση δεν πρέπει να εξαϋλώνει την προσωπικότητά μας.
Να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Και να μην προσπαθεί να τον αλλάξει. Να δέχεται όλο το "πακετάκι", κι όχι μόνο τα θετικά σημεία του συντρόφου του.
Να μην εκνευρίζεται απ’ τις παραξενιές μου. Μπορεί να μην είμαι τέλειος, αλλά είμαι δικός της!
5 σχόλια:
καλημμέρα. ωραία τα λες. πώς πάει η ζωή; έγινες σπιτόγατος ή αλητεύεις;
Πω, ρε Φίλε... ποιος θα το επεξεργαστεί αυτό το θεσπέσιο κείμενο να το κάνει ένα hiphop να σπάσει κόκαλα;;;
Σάμμυ, τα βράδυα κάθομαι σπίτι και διαβάζω παραμύθια του Άντερσεν. Αλλά τα πρωινά κάνω 4-5 χλμ ποδαρόδρομο στο άδειο κέντρο της Αθήνας. Πολλοί με βρίζουν απ' τα μπαλκόνια, ένας μου πέταξε και μια γλάστρα, γιατί σπάω το "μένουμε σπίτι". Όμως σπίτι μένουμε για να αποφεύγουμε τους συνωστισμούς. Δεν βλάπτουν κανέναν οι μοναχικοί περίπατοι στα άδεια πεζοδρόμια και στα πάρκα...
Ρε συ Δημήτρη, έπαθες μια εμμονούλα με την μελοποίηση! Πώς πάει η κλεισούρα? Λάλησες?
Αν σου πω ότι δεν έχω ψιλολαλήσει θα σου πω ψέματα, σπιτόγατος μεν, αλλά πάντα ότι απαγορεύεται σου δημιουργεί μια έλξη να το κάνεις απο αντίδραση ,όσον αφορά τη μελωδίες από το πολύ αραλίκι σύνθετω σαν τρελός
ό,τι με φωτίσει ο Θεός βέβαια
και γράφω και στιχάκια κατά περίπτωση
Νομίζω πως αυτή η εποχή θα βγάλει πολλούς τρελούς και πολλούς καλλιτέχνες!
Δημοσίευση σχολίου