Ένα τραγούδι είν' η ζωή μου (ΙΔ ' - Όταν χάνει η ομάδα σου, συννεφιάζει η Κυριακή!)

1948. Είκοσι χρόνια πριν γεννηθώ. Σκληρή χρονιά. Ο εμφύλιος κορυφώνεται. Και η οικογένειά μου ζει μια τργωδία. Ο συνωνόματος παππούς μου καταδικάζεται απ' το Έκτακτο Στρατοδικείο Λαμίας και εκτελείται αρχές Αυγούστου. 

Αργότερα έμαθα από αυτόπτες μάρτυρες πως ο Βασιλικός Επίτροπος τον ρώτησε στη δίκη αν ήταν πράκτορας της Μόσχας. Ο εντελώς αγράμματος παππούς μου, που φυσικά δεν ήξερε καμία άλλη πόλη εκτός απ' το Καρπενήσι και τη Λαμία, απάντησε αγανακτισμένος: "μα ποια είναι τέλος πάντων αυτή η Μοσχούλα?". Νόμιζε πως Μόσχα ήταν γυναικείο όνομα...

Κατά διαβολική σύμπτωση αυτό το κουσούρι το έχω κι εγώ. Μπερδεύω τα ουσιαστικά με τα κύρια ονόματα. Κάποτε ήμουν με μια κουλτουριάρικη παρέα που συζητούσαν φιλοσοφικά ζητήματα και συγκεκριμένα για τις δυο αντίρροπες ρυθμιστικές δυνάμεις του σύμπαντος, που κατά τον Εμπεδοκλή ήταν το Νείκος, δηλαδή η έχθρα, και η Φιλότης, δηλαδή η φιλία. Κάποια στιγμή χώθηκα κι εγώ στη συζήτση ρωτώντας ... μα ποιοι είναι τέλος πάντων αυτός ο Νίκος κι ο Φιλώτας?

Το 1948, λοιπόν, ο Τσιτσάνης γραμμοφωνεί το γνωστό ρεμπέτικο Συννεφιασμένη Κυριακή. Ο ίδιος διαβεβαίωνε πως το έγραψε μόνος του στα σκληρά χρόνια της Κατοχής. Υποτίθεται πως το εμπνεύστηκε από το θέαμα ενός εκτελεσμένου παλικαριού μια μαύρη κατοχική νύχτα. Έλα όμως που κάποιος συμπατριώτης του επέμενε πως έγραψε εκείνος τους στίχους? Και πως τους εμπνεύτηκε μια Κυριακή που γύριζε απ' το γήπεδο όπου η τοπική ομάδα των Τρικάλων είχε υποστεί ταπεινωτική ήττα!

Την ίδια χρονιά, 1948, έχουμε κι άλλα γεγονότα. Φτάνει στην Ελλάδα ο αμερικάνος στρατηγός Βαν Φλιτ για να ηγηθεί ουσιαστικά του αντικομμουνιστικού αγώνα. Στη Σαλονίκη βρίσκεται να επιπλέει το πτώμα του αμερικάνου δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ, δεμένο πισθάγκωνα. Κι η Ελλάδα μεγαλώνει ακόμη περισσότερο αφού ενσωματώνονται στις 7 Μαρτίου τα Δωδεκάνησα.