Το 1955 ακούγεται πολύ μακρινό. Οι περισσότεροι από μας δεν ζούσαμε καν τότε. Αλλά δεν το λες και τελείως αδιάφορο έτος.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος έχει 10 χρόνια που τέλειωσε, ο ελληνικός εμφύλιος έξι κι ο πόλεμος της Κορέας ήταν πολύ πρόσφατος. Η ανθρωπότητα όμως μπαίνει σε περίοδο παρατεταμένης ειρήνης. Τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα έχουν διαμορφωθεί πλήρως και η περίοδος του "ψυχρού πολέμου" ξεκίνησε.
Τον Μάιο υπογράφεται το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, δηλαδή η κομμουνιστική απάντηση στο ΝΑΤΟ. Και η Γερμανία υπογράφει την πρώτη σύμβαση υποδοχής εργατών-μεταναστών με την Ιταλία. Σε λίγα χρόνια ακολουθούν η Σερβία, Τουρκία και Ελλάδα.
Την εποχή εκείνη οι γυναίκες προσπαθούν να μιμηθούν τις μαμάδες τους. Ψάχνουν έναν καλό γαμπρό για να κάνουν οικογένεια. Αυτή ήταν όλη τους η φιλοδοξία.
Όμως μια κινηματογραφική ταινία, η Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη, έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα. Η Μελίνα Μερκούρη, σαν αρχαία ελληνίδα θεά, ενσαρκώνει κάτι απ’ τον μύθο της Κάρμεν. Με βλέμμα βαθύ κι αγριεμένο περνάει ένα άλλο γυναικείο πρότυπο, πολύ πιο χειραφετημένο και ατίθασο. Θέλει να ζει επιβάλλοντας τους όρους της και πληρώνοντας το αντίτιμο. Το στόρι θυμίζει σίγουρα αρχαία τραγωδία.
Οι διανοούμενοι της μεταπολεμικής αριστεράς είδαν καχύποπτα την ταινία. Γιατί η πρωταγωνίστρια δεν είναι πολιτικοποιημένη, δεν έχει κοινωνικούς και οικονομικούς προβληματισμούς. Και δεν υποτάσσεται σε αυθεντίες, δόγματα και ινστρούχτορες.
Οι συντηρητικοί κύκλοι σοκάρονται. Βλέπουν την ταινία σαν δυναμίτη στα θεμέλια της ελληνοχριστιανικής κοινωνίας. Που προτρέπει τα κορίτσια και τις γυναίκες μας να διεκδικούν ελευθερίες και να πηγαίνουν με τον πρώτο τυχόντα που τους γυαλίζει στο μάτι...
Το τραγούδι "αγάπη που ’γινες δίκοπο μαχαίρι" τα σπάει. Και λέει μεγάλες και αιώνιες αλήθειες. Όλες οι αγάπες στην αρχή ξεκινούν με ενθουσιασμό και χαρά, αλλά πού καταλήγουν; Σε κάθε είδους μαχαιριές.
Τους στίχους τους έγραψε ο Κακογιάννης και τους μελοποίησε ο Χατζηδάκης κλέβοντας τη βασική μελωδία απ’ τον "Τρελό τσιγκάνο" του Τσιτσάνη...
13 σχόλια:
Από τα 18 μου μέχρι και σήμερα που είμαι 32+ δεν ερωτεύτηκα ποτέ!
Κάτι πρέπει να' χω δεν εξηγείται αλλιώς....
το έχουμε ξαναπεί... ο έρωτας είναι η παγίδα της φύσης
για τη διαιώνιση του είδους!
Κι εσύ είσαι άπιαστο πουλί, δεν παγιδεύεσαι με τίποτα...
Εκτός από μια και μοναδική φορά με μια "καραμπινιέρισσα" από την Κρήτη... όταν ήμουν 24
.. μιλούσαμε στο τηλέφωνο -ποτέ δεν ειδωθήκαμε- εκείνη ήταν 18 και την ερωτεύτηκα από τη φωνή! Αλλά και από τις φωτογραφίες της στις οποίες ποζάριζε με όπλα!!
Εγώ είχα τελειώσει Πανεπιστήμιο, εκείνη ούτε καν την 3η Λυκείου αλλά φαινόταν πιο "έμπειρη" στη ζωή από μένα! Ήταν Χανιώτισσα, παιδί αγροτών, οπλοφορούσε... κι αυτή μας η αντίθεση με εξιτάριζε!!!
Στον τρόπο ζωής της τότε "μύριζα" την ελευθερία και το "αδέσμευτο"!!!
Αυτό ερωτεύτηκα....
αυτό παθαίνουμε συνήθως... δεν ερωτευόμαστε άνθρωπο
αλλά μια φαντασίωση, μια εικόνα που φτιάχνουμε μόνο στο
μυαλό μας. Και η πλάκα είναι πως το ίδιο συμβαίνει και με
τους έρωτες που πέρασαν στο πραγματικό στάδιο. Ώσπου έρχεται
η απομυθοποίηση, η κατάρρευση των προσδοκιών και των ψευδαισθήσεων
και όλα καταρρέουν...
Ναι! Αλλά το θέμα είναι ότι δεν σου "ξυπνούν" όλοι αυτή τη φαντασίωση! Οπότε υποθέτεις πως αυτός-ή έχει κάτι το ξεχωριστό!
Κάποιες φορές ερωτευόμαστε και κώλους.... 😃 Κάποιες άλλες βυζιά.. Μάλιστα τα τελευταία είναι το συνηθέστερο!!
Σήμερα ερωτεύτηκα τον κώλο μιας χοντρής, η οποία μάλιστα παίζει να είχε και νοητική υστέρηση συν το ότι είχε άσχημο πρόσωπο και μόνο ένα δόντι... Αλλά ήταν ένα πλάσμα ευγενικότατο και γλυκύτατο! Ενώ δεν με ήξερε καθόλου, με χαιρέτησε: μου είπε "γεια" και της το ανταπέδωσα!!
Ο κώλος της γεμάτος κυτταρίτιδα αλλά καλοσχηματισμένος για τέτοια κατάσταση, σαν μία από τις "Τρεις Χάριτες".... Θα μπορούσα να τον φιλάω και να τον "λατρεύω" ώρες!!!
όταν κάποιος είναι κωλολάτρης, τα πράγματα
απλουστεύονται νομίζω! Σε καλό δρόμο βρίσκεσαι...
Ω ναι!
Δημοσίευση σχολίου