"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (Θ’ - Μη σπρώχνεις το ποτάμι!)

  

Αυτές τις μέρες όλοι υπολειτουργούμε επαγγελματικά. Λογικό είναι. Οπότε σωρεύουμε ενέργεια και δεν έχουμε πού να την εκτονώσουμε. 

Παρατηρώ τον εαυτό μου. Ποτέ δεν κάθομαι στην ίδια θέση τόσο ώστε να προλάβω να τη ζεστάνω. Έχω τον απαλούκωτο...

Πρωί-πρωί πήγα βολτούλα στο άλσος Ιλισίων. Κι εκεί έπεσε το πρώτο καμάκι του λοκ-ντάουν. Εγώ με ένα καφεδάκι κι ένα βιβλίο στο χέρι. Εκείνη με το σκυλάκι της. 

Και οι δυο με τον κωδικό 6...

Ωραίο άντρα δε με λες. Αλλά είμαι μέγας κάμακας. Πολλές φορές γινόμουν υπερβολικά επίμονος. Έως και ενοχλητικός. Αλλά τώρα έχω αλλάξει στάση ζωής. 

Ναι μεν κάνω πάντα το πρώτο βήμα, αλλά μέχρι εκεί. Ανάβω το πράσινο φως, δείχνω στην άλλη πως τη γουστάρω και με ενδιαφέρει, αλλά μετά αυτή πρέπει να κάνει το επόμενο βήμα. Να δείξει πως ανταποκρίνεται. Πετάω το μπαλάκι στο γήπεδο της άλλης και περιμένω...

Νομίζω πως αυτή η τακτική ταιριάζει στο φιλοσοφικό σύστημα ενός Κινέζου σοφού, του Ζουάγνκ Ζι που έζησε γύρω στο 300 π.Χ. Αυτός δίδασκε ν' αφήνουμε τα πάντα στην ησυχία τους. Να λειτουργήσουν με τρόπο φυσικό. 

Να μην πιέζουμε καταστάσεις. Να μην προσπαθούμε με το ζόρι να γίνει το δικό μας. Να μην σπρώχνουμε το ποτάμι, όπως έλεγε. Αυτό είναι το φιλοσοφικό σύστημα που οι δυτικοί το ερμήνευσαν ως "μη δράση". Γι' αυτό και το παρερμήνευσαν. Γιατί ο Δάσκαλος δεν πρότεινε την αδράνεια και την απραξία. Απλά μας υποδείκνυε να σεβαστούμε τη φυσική ροή των πραγμάτων. 

Και στα γκομενικά αυτό σημαίνει πως δεν πρέπει να γίνεσαι κολιτσίδα. Πες της δύο ωραία λόγια, κάν' της ένα κοπλιμέντο, δωσ' της το τηλέφωνό σου και φτάνει. Άσε τη συνέχεια να κινηθεί με τον ρυθμό της φύσης...

Η χαρά γεννιέται περισσότερο από την προσπάθεια παρά από την επιτυχία. Χωρίς να ξεπεράσουμε τα όρια της αξιοπρέπειας, πρέπει να μη διστάζουμε να εξερευνούμε, να εκφραζόμαστε, να εκθέτουμε τον εαυτό μας. 

Όσο κι αν οι συνθήκες δεν το ευνοούν, να προσπαθούμε να είμαστε εξωστρεφείς. Γιατί η κίνηση προς τα έξω είναι ο δρόμος μας...