Ο ποιητής αργοπορεί κοιτάζοντας τις πέτρες
κι αναρωτιέται... υπάρχουν άραγε;
Ασπιδοφόρος ο ήλιος ανεβαίνει πολεμώντας
κι απ' το βάθος της σπηλιάς μια νυχτερίδα τρομαγμένη
Ο ποιητής ένα κενό...
Κανένα πλάσμα ζωντανό, τ' αγριoπερίστερα φευγάτα
ταξιδεύουν σαν άσπρα κουρέλια μέσα στο νου μας.
Ένας μεγάλος ήλιος, πιο μεγάλος κι απ' το φως
είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί.
Κι ήρθε η μεγάλη μοναξιά, κι έγινε λίμνη η μοναξιά
και φάνηκες εσύ, ω Κίρκη,
κι είδα τα στήθη σου γυμνά, τη μέση και τα γόνατα
(στήθος γυμνό ως τις φλέβες)
Πάλι το καλοκαίρι μού χαμογέλασε
κι ήμουν χαρούμενος εκείνο το πρωί
(Θε μου, πόσο χαρούμενος)
Μια νύμφη μάζευε τις έγνοιες μου
και τις κρεμούσε στα δέντρα.
Δέρμα μου ρυτιδιασμένο, σαν την κοιλιά του ελέφαντα,
με τα δαγκώματα των τροπικών στα χέρια
κι οι ποιητές τι να χρειάζονται
σ' έναν μικρόψυχο καιρό;
Πάλεψα με δυσκoλίες ανύπαρκτες
πέρασαν τόσα μπροστά μου και τίποτα δεν είδα.
Κι ο αέρας φυσάει χωρίς να με δροσίζει.
Άφησα να περάει ένα ποτάμι μέσα απ' τα χέρια μου
χωρίς να πιω μια στάλα....
Ήταν ωραία τα μάτια μου
μα δεν ήξερα πού να κοιτάξω.
Γι' αυτό ξαναμπαρκάρω με τα σπασμένα μου κουπιά
με λίγο φως απ' τα χρόνια μου τα παιδικά.
Φωτίζονται στο λιόγερμα σπασμένα ξύλα
από ταξίδια που δεν τέλειωσαν
το σώμα δεν ξέρει πια πώς ν' αγαπά
(και πάλι αυτό το μελτέμι ακονίζει
πάνω στα νεύρα μου ένα ξυράφι).
Μα τι γυρεύει η ψυχή μου ταξιδεύοντας;
15 σχόλια:
Οχι αλήθεια τώρα...μιας που το σκεφτηκα γιατί είδα πάλι την λέξη πέτρα....πες μου ποια γυναίκα θα ήθελε να σηκώσει μια πέτρα και να δει εσένα από κάτω..πες μου ποια...
Εμείς, τα ξωτικά της πέτρας, εκεί ακριβώς ζούμε: κάτω απ' τις πέτρες. Και, κανονικά, δεν θέλουμε οι άνθρωποι να σηκώνουν τις πέτρες γιατί ενοχλούμαστε και εκνευριζόμαστε. Αλλά αν την πέτρα τη σηκώσει γυναίκα, λειτουργεί κάπως σαν το φίλημα του βατράχου! Μπορεί και να μεταμορφωθούμε από ξωτικά σε θεσπέσια πριγκιπόπουλα...
Εγώ ο καταληψιας της πέτρας νανος
Ερικ, βεβαιώνω υπεύθυνα ότι δεν έχω σκοπό να σηκώσω καμία πέτρα των ξωτικών..παίρνω το μπαστουνακι μου, κόβω και το καρότο που δένουν κάθε τόσο τα ξωτικά πάνω του για να πηγαινοερχομαι και προχωρώ παίρνω το μπαστούνι μου και σας χαιρετώ...τελος παραμυθιού.
Παραμύθι χωρίς όνομα...
Το δικο μου το βατραχακι μου έχει παραλύσει τα νεύρα θα το πετάξω σε μια λιμνη να ησυχάσω γιατι πάντα μα πάντα κουβαλάει μαζί του έναν μαγνήτη -μην με ρωτησεις τι μαγνητη- θα το πετάξω λοιπόν στην λίμνη κι αυτό και τον μαγνήτη ..
Μαζι με αυτα και το καροτο και ότι πέτρα υπαρχευ τριγύρω
ευκολάκι! Κουβαλάει τον μαλακομαγνήτη!
καλά, οι πετρούλες δεν σου έφταιξαν σε κάτι!
Τα καρότα καλύτερα να τα βράσεις!
Ξέρεις τι πιστεύει; Ότι κουβαλάει τον μαγνήτη που έλκει, αυτό λέει συνεχεια και το ρώτησα "τι" και μου είπε "δεν ξέρω ΤΙ μάλλον μυγακια"... εγώ προσωπικα ποτέ δεν είδα μυγακια πάνω στον μαγνήτη ούτε τίποτα άλλο και το αποφάσισα θα το πετάξω στην λίμνη το παλιοβατραχο ούτε τι ούτε γιατί
Αυτά ήταν τα διαλείμματα μου από την δουλειά, χαίρομαι που τα περασα σχολιάζοντας σε αυτές τις δυο τρεις δημοσιεύσεις σου, καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!!
του χρόνου πάλι!
Του χρόνου..μα τι γυρεύει η ψυχή μου ταξιδεύοντας;
είναι απ' τα αναπάντητα ερωτήματα!
Τι τραβάς κι εσύ με τα ερωτήματα μας και με το ότι μας κατεβει :))
Έλα ντε... σηκώνω τις αμαρτίες όλου του κόσμου!
Δημοσίευση σχολίου