Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2021

Ζωή κατά διαόλου...

 

Χθες στον ύπνο μου ήρθε ο μακαρίτης ποιητής Τάσος Λειβαδίτης. Αλλά όχι ο Λειβαδίτης της πρώτης περιόδου της ζωής του. Όχι ο στρατευμένος ιδεολόγος, ο αγωνιστής, ο εξώριστος. Αλλά ο ώριμος Λειβαδίτης. Αυτός της ενδοσκόπησης, του απολογισμού, της περισυλλογής...
"Τάσο", του λέω, "γράφω ένα ποίημα για τη ζωή μου, μπορείς σε παρακαλώ να με βοηθήσεις λιγάκι;".
Και το πρωί σαν ξύπνησα βρήκα στο κομοδίνο μου το παρακάτω...
Τα βράδια οι φίλοι μου
στα καπηλειά μ’ αναζητούν
Βρίσκουν μόνο ένα ποτήρι τσίπουρο
σιγά-σιγά ν’ αδειάζει μοναχό του.
Αλλά δεν φταίω εγώ που πάντα ανήκα
στην πίσω μεριά της ζωής...

Με τις συνεχείς αναβολές -όλο αύριο κι αύριο-
έμεινα για πάντα δωδεκάχρονο!
Θυμάμαι, στα δώδεκα,
μ’ έστειλε η μάνα μου κάτι να πάρω απ’ τον φούρνο.
Στο γυρισμό -ειν’ αλήθεια-
χαζολόγησα λίγο παραπάνω.
Και μόλις έστριψα στο στενό
δεν υπήρχε ούτε σπίτι ούτε νεότητα πλέον...
 
Κι όμως, κάθε πόρτα π’ ανοίγω
με οδηγεί στα παιδικά μου χρόνια.
Τότε, που όταν έβρεχε 
μάζευα τις πέτρες του δρόμου
και τις έβαζα στο υπόστεγο να μην κρυώσουν!
 
Σήμερα το πρωί ξυπνώντας
βλέπω πως είμαι ένας άλλος!
"Ανοησίες", σκέφτηκα, "δεν συμβαίνουν αυτά"!
Αλλά ντύθηκα και πήγα στο Αστυνομικό Τμήμα.
"Κάποιοι θέλουν να με αντικαταστήσουν!", τους είπα.
Με κοίταξαν αδιάφοροι...
"Τουλάχιστον δώστε μου μια καινούργια ταυτότητα!",
ικέτεψα.
Ποιος είμαι;
Γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου;
 
"Μητέρα", ρώτησα κάποτε,
"πού μπορώ να βρω λίγο νερό για τ’ άλογό μου;"
"Μα δεν βλέπω κανένα άλογο!"
"Κι εσύ μητέρα;"

Ηττήθηκα!
Τι να ’φταιξε άραγε;
Προσβολές που ’κανα πως δεν τις κατάλαβα;
Μεγάλες αποφάσεις
που σε λίγο τις έθαψε ο ύπνος;
Μεγάλα λόγια που φωνάζαμε στους δρόμους;
Μικρές αλήθειες,
που ’κρυψα απ’ τον εαυτό μου;
Ανόητα πείσματα
όταν χρειαζόταν μόνο μια μικρή συγγνώμη;

Ο χρόνος έγινε για να κυλάει.
Ο έρωτας για να τελειώνει.
Κι η ζωή για να πηγαίνει κατά διαόλου!

Ήρθαν στιγμές που φοβήθηκα 
πως θα χάσω το μυαλό μου.
Αλλά με έσωσε μια μικρή αράχνη στη γωνιά
που κάθε βράδυ υφαίνει υπομονετικά τον ιστό της
κι ας τον χαλάει κάθε πρωί το παράθυρο που ανοίγει...

Όμως όλα τελειώνουν κάποτε.
Λοιπόν, αντίο!
Τα πιο ωραία ποιήματα δεν θα γραφούν ποτέ...

1 σχόλιο:

Γιάννης Νικολουδάκης είπε...

Δεν υπάρχει δυστυχέστερος άνθρωπος από εκείνον ο οποίος διακατέχεται από συναισθήματα τα οποία δεν βρίσκουν "αποδέκτη", κοινώς αντίκρισμα! Τι "μάστιγα της αγάπης" (Ισαάκ Σύρος) κ.α.π. Η "κόλαση" είναι ήδη παρούσα....