Στο μελαχρινό κορίτσι... (Β’)

 

Κι ήρθες εσύ, σα θεία σιγή

και σμίξανε φιλήδονα τα χείλη.

Κι ήταν το χαμόγελό σου σαν σπαθί...

Κορμί μαύρο στο λιοπόρι, σα σταφύλι.

(Κορμί-καράβι, που ταξιδεύεις;)

Στο κορμί της όμορφης έγραψα στίχους.

Μα ποιος μπορεί να ζει μόνο μ’ ένα παγώνι;

Να ταξιδεύει μέρα-νύχτα στα μάτια μιας γοργόνας;

Αργά μιλούσες μπρος τον ήλιο

και τώρα σκοτάδι γίνηκε.

Στην πέτρα της υπομονής καθήσαμε το βράδυ.

Κι οι δυο μας φύγαμε αδειανοί...

Γυμνοί! Γυμνοί! Γυμνοί!