Μου το αφιέρωσε ο ... Σικελιανός!

 

Νυχτιές αφέγγαρες

-κρυφέ της μοίρας μου αρραβώνα-

τα σκοτεινά βουνά που πρωτοδιάβαινα,

βουβός στο Καρπενήσι,

το πνεύμα μου στεριώσατε, αλύγιστο

σα ρέμα βαθύ, πολεμικό...

Πλημμύρα ο Ασπροπόταμος

κι εγώ στην τρομερή του ορμή

καταμεσής στημένος

στύλο τα πόδια μου έβανα

θεός ναντιωμένος

Κυλά φωτιές ο Ωρίωνας,

των άστρων έχει πάνω μου 

το περιβόλι γύρει,

βροχή πεφτάστρια γύρω μου

όργιο βαθύ

μέσα στο νέο που γνώρισα κορμί.

Όλος εσύρθη ο έρωτας στις φρένες μου.

Αύρες τρεχάτε!

Ελάτε, πιάστε μου τα χέρια απ' τη μασχάλη.

Χώμα Καρπενησιώτικο,

πρωτόχωμα

λαφρό σαν αφρομύγδαλο.

Γη που πίνεις τη βροχή γλυκά

δεν μου 'σαι ξένη,

ακούω το χόρτο πώς ανθεί

το κρίνο πώς αυξαίνει.

Η μπόρα αργά σαν ξέσπασε

και γιόμισαν οι λάκκοι

σκυμμένο μες στα χώματα ξεχάραξε ένα αυλάκι.

Ω κυπαρίσσια δώστε μου σαν έρχομαι σιμά σας

να 'μαι άξιος για το μύρο σας

και για τ' ανάστημά σας.