Είμαι το παιδί της ισημερίας.
Ένας κήπος πού 'μεινε πολλά χρόνια στην ίδια θέση
μάταια προσμένοντας κάποια επιστροφή.
Που σώπασαν τ' αηδόνια
και πνίγεται στ' αγκάθια...
Νέος έφτασα εδώ, στο έρημο νησί.
Στο χείλος του κόσμου
μ' άφησε εδώ μια νύχτα, σ' έναν βράχο,
το πλοίο που χάθηκε στ' απείρου την καρδιά.
Κι έμεινα ... ναυαγός στην Απεραντοσύνη.
Δέντρα μου,
ω ερημικά θλιμμένα μου στοιχειά,
κάτω απ' τη σκιερή δεντροστοιχία σας κάθομαι.
Μα μπήκε η άνοιξη
κι εσείς, όπως και τόσοι άλλοι στη ζωή,
ήρεμα θα με προσπεράσετε...
Είμαι ένας κλόουν τραγικός
γράμμα που ποτέ δεν έφτασε στον προορισμό του
άλυτος γρίφος που μιλά
μονάχα για τον εαυτό του...
Δεν είναι πια ποίημα αυτό.
Ακούγεται σαν τελευταία κραυγή
κάποιου που 'χει πεθάνει.
Είναι πολύ αργά νέες χίμαιρες να πλάσω
γι' αυτό ανοίγω το παράθυρο για τελευταία φορά
κι όλη μου τη ζωή κοιτώντας
ήρεμα θα γελάσω...
(Μακάρι τώρα
που η βραδιά απαλά έχει φτάσει
να μου γλυκάνει την καρδιά)
1 σχόλιο:
Εξαιρετικό!
Δημοσίευση σχολίου