Κυριακή πρωί...

 

Κυριακή πρωί, συννεφιά

στο κοιμητήριο κάνω βόλτα, ανεμελιά.

Γίνεται πάλι μια κηδεία

σε τόσους νεκρούς

πέθανε κάποιος άραγε από αηδία;

Κατεβαίνω κάτι σκαλάκια.

Άραγε τι θα πω

στις σκιές που με ακολουθούν από καιρό;

Ακόμα δεν ξέρουν να μου πουν 

γιατί ποτέ δεν μάθαν ν' αγαπούν.

Περνάει η ζωή

δίχως μετάνοια, δίχως χαλινό,

σαν κίσσα το καπέλο μου

είναι μαύρο και λευκό.

 

Φίλε, ένα τριαντάφυλλο αν δεις

πες του, εκ μέρους μου,

"άντε να χαθείς"!