Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (ΙΕ' - Συνεργασία κι όχι ανταγωνισμός!)

 

Η σημερινή εκπαίδευσή μας περιλάμβανε μια διδακτική ιστορία. Σε ένα ινδικό χωριό, χωμένο μέσα στο δάσος, ζούσαν δυο ζητιάνοι. Ο ένας ήταν τυφλός και ο άλλος κουτσός. Όπως όλοι ξέρουμε, η επαιτεία είναι επάγγελμα. Οπότε, ήταν φυσικό και επόμενο μεταξύ των δύο ζητιάνων να αναπτυθεί ένας έντονος ανταγωνισμός, που εξελίχθηκε σε αντιπαλότητα και μίσος.

Κάποια μέρα όμως το δάσος έπιασε φωτιά και όλοι έτρεχαν να σωθούν. Οι καημένοι οι ζητιάνοι βρέθηκαν σε πολύ δύσολη θέση. Ο κουτσός έβλεπε μεν τη φωτιά αλλά δεν μπορούσε να τρέξει μακριά της. Ο τυφλός, αντίθετα, δεν έβλεπε τα σημεία που του επέτρεπαν να ξεφύγει, αλλά είχε πολύ γερά πόδια για να τρέξει.

Οπότε, οι δυο ζητιάνοι αναγκάστηκαν να βάλουν νερό στο κρασί τους και να συνεργαστούν. Ο τυφλός πήρε στην πλάτη του τον κουτσό και ο τελευταίος καθοδηγούσε τον τυφλό υποδεικνύοντάς του τα ασφαλή περάσματα μέσα από τις φλόγες.

Υποτίθεται πως η ιστορία αυτή έχει πέντε "επίπεδα ανάγνωσης".

Προωσικά, μάλλον εντόπισα τα δύο πρώτα.

Πρέπει να συνεργαζόμαστε και όχι να ανταγωνιζόμαστε.

Και πως για το καλύτερο αποτέλεσμα χρειάζεται η σύνθεση των αντιθέτων και των διαφορετικών.

Τα άλλα τρία επίπεδα ελπίζω να τα βρω προσεχώς...