Ο διαλογισμός δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Νιώθω άβολα, οι αστράγαλοι πονούν, δεν μπορώ να κρατήσω όρθια την πλάτη μου.
Δεν φτάνει που όλο αυτό είναι κουραστικό και ανιαρό, αδυνατώ και να συγκεντρώσω το μυαλό μου. Υποτίθεται πως θα το καθάριζα από κάθε σκέψη. Αλλά τώρα είναι που με κατακλίζει κάθε δυσάρεστη σκέψη και συναίσθημα. Κάνω κάτι λάθος;
Ρώτησα έναν πιο έμπειρο και με καθησύχασε πως ο διαλογισμός απαιτεί δουλίτσα και δεν τελειώνει ποτέ. Μου θύμησε τη χθεσινή μέρα, που καθαρίσαμε εξονυχιστικά τον ναό.
Ήταν μια συμβολική πράξη καθώς μεταφορικά σήμαινε τον καθαρισμό των ψυχών μας. Μέχρι να ολοκληρώσουμε τον καθαρισμό, είχαν ήδη αρχίσει να μαζεύονται νέες σκόνες και σκουπιδάκια...
Οι δυσκολίες του διαλογισμού δεν είναι το πρόβλημα, αλλά το νόημά του. Δεν μπορούμε να βγούμε κατευθείαν στο φωτεινό ξέφωτο. Πρέπει πρώτα να περάσουμε απ' το σκοτεινό δωμάτιο του μυαλού μας.
Ο διαλογισμός μας βοηθάει να σηκώσουμε το χαλάκι που κρύβουμε όλες τις αδυναμίες μας. Είναι προτίστως διαδικασία αυτογνωσίας. Προκειμένου να μας πάει εκεί που θέλουμε, μας αναγκάζει πρώτα να δούμε αυτό που δεν θέλουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου