Τελικά βρήκα πώς το ’χουν οι Κινέζες!

Απ’ την ώρα που πρωτοπάτησα το πόδι μου στην Κίνα μού ’ρχονται στο μυαλό (δεν ξέρω γιατί) οι Ιησουίτες ιεραπόστολοι που πλάκωσαν στα μέρη τούτα τον 17ο αιώνα.

Είχαν πολλά προβλήματα ν’ αντιμετωπίσουν οι καημένοι.

Και πρώτ’ απ’ όλα, τη γλώσσα.

Τους ακούς γύρω σου να μιλάνε και στ’ αυτιά σου φτάνει ένα μονότονο τσι-τσι-τσι, σαν τα πουλάκια πάνω στα δέντρα ένα ανοιξιάτικο πρωινό.

Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα των δυτικών ιεραποστόλων ήταν πως η κινέζικη θρησκεία και φιλοσοφία ήταν ουσιαστικά αθεϊστική.

Οι Κινέζοι δεν δέχονται την ύπαρξη ενός προσωπικού Θεού, αλλά μιας ανώτερης απρόσωπης δύναμης του Σύμπαντος.

Όμως οι φουκαράδες οι καθολικοί καλόγεροι έπρεπε να κρύψουν την "αθεΐα" των Κινέζων.

Γιατί αλλιώς θα έδιναν επιχειρήματα στην αλματωδώς αυξανόμενη αθεΐα της Ευρώπης αλλά και στους "σπινοζιστές" που πίστευαν απλά στην ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης κι όχι στο Θεό των Χριστιανών.

Ως τότε, βασικό επιχείρημα της Εκκλησίας για την ύπαρξη του Θεού ήταν πως "όλοι οι λαοί πιστεύουν σε κάποιον Θεό".

Πώς να πεις τώρα στο ποίμνιό σου πως ο μεγαλύτερος και ιστορικότερος λαός του κόσμου δεν αναγνώρισε ποτέ την ύπαρξη Θεού;