Την έλεγα "γυναίκα με το κόκκινο γέλιο".
Γδυνόταν μπροστά μου ατάραχη, χωρίς αιδώ μα και δίχως αναίδεια...
Σα να μην ήμουν πλάι της εγώ αλλά ο ίσκιος μου.
Με αγνοούσε;
Με ξεχνούσε;
Ποιος ξέρει...
Γδυνόταν...
"Μ’ αγαπάς;", τη ρωτούσα.
"Όχι!"
"Δεν μ’ αγαπάς;"
"Όχι!"
"Θα μ’ αγαπήσεις;"
"Ίσως"
Μια νύχτα θέλησα να της ακουμπήσω τα μάτια της με τα δικά μου.
Ένα σμίξιμο των βλεφαρίδων.
Φρένιασε!
- Τι θες να μου κάνεις;
- Ένα χαδάκι!
- Στα μάτια μου;
- Γιατί όχι;
- Γιατί τα μάτια μου θα τα χαρίσω μόνο σ’ αυτόν που θ’ αγαπήσω!
Φαίνεται πως στα μάτια της θρόνιαζε η τιμή της...
Όμως τα χείλη της ήταν πάντα κατακόκκινα, μέρα και νύχτα.
Δεν ξέβαφαν ποτές.
Ακόμα και το σάλιο της κατακόκκινο ήταν.
Ο δαίμονας κι εγώ...
14 σχόλια:
Κάνουμε ένα μικρό διαλειμματάκι απ’ τις ινδικές ιστορίες, αλλά θα επανέλθουμε!
Έτσι, για την ποικιλία...
πηδάς από δώ και από κεί ,με δυό λόγια...οκ
έλα μωρέ, ένα μικρό πηδηματάκι απ’ το Δελχί στην Αμοργό έκανα!
Κι εσύ το κάνεις θέμα... γκρινιάρα!
βγαίνεις και σε καγκουρό xxl ???
καγκουρό, κουνέλι, βάτραχος, σπίνος... σε ό,τι τραβάει η ψυχή σου!
σου έχω λοιπόν πρόταση ,η επόμενη version να σε βγάλουμε σε φόραδο .....και λίγα με την ψυχή μου
Φιλί (για τον "ακροβάτη" ). Τα πηδηματακια με αφήνουν αδιάφορη...
Εμενα πιο πολυ μου αρεσουν αυτες σου οι ιστοριες!
συγκινείς τα πλήθη ,ατιμούτσικο.της αερολέσχης και καταδρομών
http://youtu.be/4xYh9vXvFjs
ο νέος !!!!
Kαλή η ιστοριούλα αλλά όχι όπως οι άλλες στο παλιό μπλογκ
πάντως απ' τις ινδιάνικες καλύτερη είναι
ρε βαρβάτε !!ο λαός ψοφάει για περίοδο και betadinia ,μυρίζεις απήγανο αδερφάκι μου
τι γένετε δω ρε παιδιά;
Για συνέλθετε λίγο μην σας αλαλιάσω στους αγίους απ’ τις ινδίες!
Αφού δεν σ' αγαπούσε τι ήθελες να σου πει ψέματα; Μπράβο της για την ειλικρίνειά της. Πολλές στη θέση της θα σου έλεγαν ψεύτικα λόγια, τάχα αγάπης, για να σε "τυλίξουν" σ' ένα μαύρο ...γαμπριάτικο ρούχο.
Δημοσίευση σχολίου