Στην υγειά μας ρε παιδιά!

Έχω ένα κακό χούι και μάλλον πρέπει να το κόψω.

Όποτε πιάνω να διαβάσω φιλοσοφία συνήθως είμαι τύφλα στο μεθύσι!

Ίσως γι' αυτό δεν καταλαβαίνω τίποτα ή άλλα διαβάζω κι άλλα καταλαβαίνω.

Αλλά, ρε παιδί μου, γράφουν κι αυτοί ακαταλαβίστικα.

Υποτίθεται πως διαβάζουμε τι λεν οι σοφοί για να λύσουμε κανένα προβληματάκι της ζωούλας μας κι όχι να φορτωθούμε κι άλλους γρίφους...

Ορίστε... κάπου δω γράφει ο Σπινόζα: "ούτε να γελάμε ούτε να κλαίμε, αλλά να καταλαβαίνουμε"!

Παρ' τ' αυγό και κούρευτο...

Και πιο κάτω: "πες μου ποιον αγαπάς να σου πω ποιος είσαι".

Πολύ αληθινό αυτό, ειδικά για μας που αγαπάμε τις αμαρτίες μας.

Για να δούμε και τι έχει να πει για τα υπαρξιακά ερωτήματα που μας πιάνουν μετά το τρίτο ποτηράκι: ποια είναι η αξία μας ως ατόμων, ποιο το νόημα της ύπαρξής μας, ποια η αρχική αιτία και ποιος ο προορισμός μας?

Αν κατάλαβα καλά, ο Σπινόζα δεν τα λέει κι άσχημα.

Μπορεί επισήμως να μην αρνείται το Θεό, αλλά του δίνει και καταλαβαίνει.

Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο χωρίς να 'χει τίποτα στο μυαλό του.

Δεν ζητάει τίποτα και δεν περιμένει τίποτα απ' τον άνθρωπο.

Κι ο σκοπός της ζωής μας δεν διαφέρει σε τίποτα από τ' άλλα ζώα: το μυρμήγκι έρχεται στη ζωή για να διαιωνίσει το είδος του, ν' ανοίξει λαγούμια στο χώμα, να τιγκάρει τις αποθήκες το καλοκαίρι, να τις αδειάσει το χειμώνα και να περιμένει το θάνατο...

Εμείς δηλαδή γιατί να 'χουμε διαφορετικό σκοπό ύπαρξης?

Η πίστη μας πως ο κόσμος φτιάχτηκε στα μέτρα του ανθρώπου είναι μια απ' τις μεγαλύτερες ψευδαισθήσεις τις ιστορίας...