Πανσιόν ημιπαραμονής.
Μια νύχτα
δυο μαξιλάρια
τρεις πρίζες
τέσσερις τοίχοι
ένα μουνί
(μπορεί και μισό, θα σας γελάσω...)
Η φωνή του γλάρου γλυκιά μού φάνηκε.
Ταβέρνα "Τ’ άστεγα"
ερημιά...
Τ’ αρμυρίκια μόνα
σκοπιά φυλάνε.
Φίλε, ξέρεις τι είμαστε;
Θα σου πω εγώ.
Σπόροι είμαστε!
Φυσάει αέρας και μας παίρνει.
Άλλοι πέφτουμε σ’ ανήλιαγα στενά
κι άλλοι σε μέρη φωτεινά.
Άλλοι μεγαλώνουμε και λουλούδια γινόμαστε
κι άλλοι κοπριά...
Κοιτάω μια φωτογραφία απ’ το 1978.
"2ο Δημοτικό Σχολείο Καρπενησίου".
Οι συμμαθητές μου κι εγώ.
"Η ελπίδα του έθνους
της πατρίδος το μέλλον"
μας έλεγαν οι δάσκαλοι πριν 40 χρόνια.
Μάλλον κανείς από μας
δεν θα ’θελε να ’ξερε τότε
την τωρινή μας κατάσταση...
8 σχόλια:
Yπάρχει και μισό μν?
Καλησπέρα και πάλι...ε,εμ..μάλλον ό χι καλό μου...μάλλον,κανείς μας ΟΎΤΕ καν θα φανταζόταν,(όπως και Δ ΕΝ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΣΤΑΝ,ούτε και μας περνούσε κα ν από το μυαλό,ως παιδιά που είμασταν κάποτε (τι ωραία χρόνια αλήθεια που έφυγαν για πά ντα δυστυχώς)...το π ως θα καταλήξουμε με τά από 30ή 40χρόνια.....το π ως θα είμαστε τ ώρα στα προχωρημένα -άντα μας,ή στα προχωρημένα 30άντα μας...ναί,έχεις δίκιο..πο-λύ ωραίο το ποίημά σου..αληθινό αν και όμως πονάει πο-λύ...γιατί είναι σαν ένα πένθιμο κείμενο για τα χαμένα όμορφα παιδικά μας χρόνια..που δυστυχώς δ εν θα επιστρέψουν πο-τέ.....κρύβει έναν τεράστιο πόνο...που τον έχουμε, ό-λοι δυστυχώς μέσα μας..και για την τωρινή μα ς κατάσταση κυρίως...και για το π ως έχουν εξελιχθεί στο τώ ρα τα πράματα και η ζώη μας που τη φανταστήκαμε αλλιώς..αλλά...αλλά...δυστυχώς...καλησπέρες...φιλάκια...
Εεε,εμ..και ευ χαριστώ για το ζήλο με τον οποίο επιδίδεσαι,στα γραπτά σου για'μένα...όπως λες στο προηγούμενο ποστάκι σου..αλλά..αλλά..ε,ΟΧΙ να γράψεις..και..100ΤΌΜΟΥΣ...ρε συ ματάκια..έλεος..κι α υτά που γράφεις είναι υπέρ-αρκετά...μη μας πάθεις και τίποτε και σε μαζέυουμε με τα κουταλάκια στο τέλος ε δώ μέσα..είπαμε...εάν είναι να μας αρρωστήσεις και να τρέχουμε..ε,άστο καλύτερα.....
Καιτούλα, το μ εις τη νι = μισό μν!
Αθούλα, για σένα αξίζει κάθε θυσία!
Είσαι το αγχολυτικό μας...
ποσο δικιο εχεις...πως ξεκιναμε και που φτανουμε...
λες να ισχύει το ... πού ήσουν νιότη;
μισο μουνι διπλο γαμησι!
λες γι αυτό να την ονόμασε "μισό-μισό" την παλιά της την εκπομπή η Δήμητρα Λιάνη?
Τη θυμάσαι?
Δημοσίευση σχολίου