Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Απόψε μάζεψα στο Κερατσίνι τα "σαϊνια"!

Απόψε έκανα το τραπέζι στους φίλους μου, στα "σαΐνια", στο Κερατσίνι, στο ταβερνάκι κάτω απ’ το φουγάρο της ΔΕΗ, δίπλα στην ιχθυόσκαλα.
Κι όταν λέμε "σαΐνια" εννοούμε τους φίλους της τελευταίας τριετίας, παιδάκια κωλοπετσωμένα, που πιάνουν πουλιά στον αέρα, μπεσαλίδικα και καρντάσικα, κι ας μην έχει δοκιμαστεί η φιλία μας στο χρόνο.
Το θέμα μας ήταν ένα προσωπικό πρόβλημα που αντιμετωπίζω τις τελευταίες μέρες εξαιτίας μιας "κλινικής περίπτωσης". Ένα πρόβλημα που, δυστυχώς, πήρε αμπάριζα και μερικούς παλιούς μου φίλους. Δηλαδή φίλους άνω τις τριακονταετίας.
Η "κλινική περίπτωση" δεν με αφορά. Μου προκαλεί μόνο αισθήματα λύπησης και τίποτ’ άλλο.
Το θέμα και το πρόβλημά μου ήταν η στάση των "παλιών φίλων" μου.
Δεν έχω καθαρό μυαλό και γι’ αυτό κάλεσα ολομέλεια τα "σαΐνια" να πουν τη γνώμη τους.
Και χάρηκα που οι απόψεις μας συνέπεσαν.
Ο τρόπος που αντέδρασαν οι "παλιοί φίλοι" στις δολοπλοκίες της "κλινικής περίπτωσης" απέδειξε πόσο "λίγοι" είναι.
Έσπευσαν να με καταδικάσουν, να με στήσουν στο σκαμνί, στο απόσπασμα. Και μάλιστα χωρίς καν να μου δώσουν την ευκαιρία να πω την άποψή μου. Να απολογηθώ βρε αδελφέ. Ένα δικαίωμα που το ’χει κι ο χειρότερος εγκληματίας!
Αυτό αποδεικνύει πως ουσιαστικά έψαχναν την ευκαιρία να με ξεγράψουν. Η φιλική μας σχέση φαίνεται πως είχε λήξει προ πολλού αλλά έπρεπε να βρεθεί μια ευκαιρία να υπογραφεί και η ληξιαρχική πράξη θανάτου της.
Μου έχει τύχει και μένα να έρχονται διάφοροι καλοθελητές και να κατηγορούν τους φίλους μου.
Να μου λένε πως οι φίλοι μου "με ζηλεύουν", "κατά βάθος λυπούνται που είμαι γκομενιάρης και κουλ", πως "θέλουν να με δουν σε κατάντια" και διάφορα άλλα.
Αλλά τους έστειλα στο διάολο. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να βάζει λόγια ανάμεσα σε μένα και στους φίλους μου.
Κανένας δεν είν’ αλάνθαστος. Λάθη και μαλακίες όλοι κάνουμε. Αλλά οι φίλοι τα λύνουν μεταξύ τους, αντρίκια και σταράτα. Δεν σπεύδουν να υιοθετήσουν ό,τι τους πει κάθε ψυχάκιας, ούτε τροφοδοτούν το κουτσομπολιό και την κακοήθεια.
Ευχαριστώ τα "σαΐνια" για τη στάση τους. Είναι πραγματικοί άντρες και φίλοι.
Για τους άλλους... φινίτο!
Υ.Γ.: Ένα απ’ τα "σαΐνια" είναι άστεγος του Πειραιά και τη βγάζει σ’ ένα γιαπί στην Πειραϊκή. Με προσκάλεσε να τη βγάλουμε παρεούλα απόψε...

2 σχόλια:

Άθη είπε...

Καλησπέρα καλό μου...ε,εεμ...τι να σου πω, λυπάμαι..πραγματικά για ό,τι έγινε...αλλά ντάξει..έχω συναντήσει, κι ε γώ τέτοιες περιπτώσεις στη ζωούλα μου..και φυσικά...α υτά τα άτομα, δ εν υπάρχουν πλέον στη ζωή μου...καθότι τους έστειλα από εκεί, που ήρθαν..και νομίζω...τους άξιζε και με το παρά-πάνω να τους στείλω...'εις το διάβολον' (που έλεγε κάποτε και ο αγαπημένος Μ.Χατζιδάκις...΄επιθυμώ να έχω αρκετά λεφτά, ώστε να μπορώ να...στέλνω 'εις το διάβολον'κάθε εργασία που δε ν με σέβεται...και τους ανθρώπους επίσης..'...(που δ εν τον σέβονταν εννοείται)...ε, 'εις το διάβολον' και ακόμη παρά πέρα θα συμπλήρωνα εγώ...ε, καλό μου..τι να σου πώ..ε, δεν μας δίνεις, περισσότερες λεπτομέρειες για το τί έγινε (και α υτό το καταλαβαίνω, α υτό είναι ένα πο-λύ προσωπικό σου θέμα, είναι λογικό να μ η θες να επεκταθείς παρά πάνω..)ε,εμ..από όσα λίγα μας γράφεις όμως..ε,καταλαβαίνω πως η στάση των...'φίλων' σου...δ εν ήταν, α υτή που έπρεπε...ο χι α υτή που περίμενες ή θα'θελες ε σύ, αλλά α υτή που θα'πρεπε να είναι..υπάρχει διαφορά πιστέυω...σ'αυτά τα δύο...ε, α υτό είναι όντως πο-λύ σπαστικό να συμπεριφέρονται τόσο άδικα σε'σένα, κάποιοι που τους θεωρούσες 'φίλους' και μάλιστα για τόοοοοσο πολύ καιρό..(αλλά τι λέμε, εδώ ο αδελφός μου διέλυσε 'φιλία' που είχε με άτομο με το οποίο ήταν, μαζί από το δημοτικό σχολείο πρόσεξε από τη πρώτη δημοτικου!..και μιλάμε τώρα, ότι ήταν όχι απλώς 'κολλητάρια' όχι απλώς 'αυτοκόλλητοι'...ένα διάστημα ήταν κάθε μέρα, μαζί (με α υτόν το φίλο του), αυτό το παιδί μπαινό-βγαινε σπίτι μας, πήγαιναν από'δω από'κει..ούτε τα δίδυμα δεν είναι έτσι, όταν τους έβλεπες νόμιζες ότι ο αδελφός μου βρήκε, τον αδελφό που ποτέ δεν είχε...μιλάμε ότι όταν α υτό το παιδί έχασε, το πατέρα του από καρδιακή προσβολή (πριν από κάμποσα χρόνια) ο αδελφός, μου ήταν ΜΑΖΙ του στο νοσοκομείο όπου είχαν πάει οικογενιακώς κι όταν οι γιατροί βγήκαν, έξω γιανά τους πουν ότι ο πατέρας του πέ θα νε...ο αδελφός μου ήταν ε κεί μα ζί του καθώς και στη κηδεία του πατέρα του..το καταλαβαίνεις?..και είχαν ζήσει εκατοντάδες,χιλιάδες άλλα πράματα μα ζί από τη παιδική τους ηλικία, από το σχολείο εώς και την ώρα που έγινε το...'μπάμ'...και τινάχτηκαν ό-λα στον αέρα...αν και ρωτήσαμε τον αδελφό μου επίμονα να μας πεί γ ι ατί, κόπηκε κάθε φιλική σχέση, μεταξύ τους έτσι απότομα...για τί διαλύθηκε α υτή η τεράστια φιλία...παρ'αυτά πο-τε δ εν μας απάντησε...πάντως πιστέυω θα πρέπει να ήταν, κάτι αρκετά σοβαρό...ε, καλό μου δεν ξέρεις..ποτέ τι θα γίνει...και τί μπορεί να σου βγάλει, ο άλλος που εσύ δεν το ξέρεις, και ας είστε φίλοι 'καρδιακοί' που λένε...και ας...'έχετε φάει ο ένας τα σκατά του άλλου'(όπως έλεγε α υτό το παιδί, όταν μίλαγε για τον ίδιο και τον αδελφό μου, και τη φιλία τους)..κάποια φορά θα γίνει 'η στραβή' και πούφ!....όλα καπνός...βέβαια δ εν συμβαίνει το ίδιο με όλους έτσι? έχουν υπάρξει και που άφησαν εποχή...αλλά α υτό είναι άλλη ιστορία...πάντως λυπάμαι ειλικρινά..επειδή όπως λέω ε γώ 'είναι χειρότερο να χάσεις έναν καλό φίλο/, φίλη/ , παρά έναν εραστή/,ερωμένη/'...και νομίζω έχω δίκιο...σου εύχομαι ολόψυχα να τα ξανά-βρείτε τελικά με τους φίλους σου, και να είστε όπως πριν και ακόμη καλύτερα....καληνύχτες...

Ψονθομφανήχ είπε...

Aθούλα, πώς το 'λεγε ο Ηράκλειτος?
Τα πάντα ρει.
Δηλαδή όλα είναι σε εξέλιξη, αλλάζουν, μεταβάλλονται.
Τα παλιά χάνονται, νέα έρχονται... Έτσι είναι η ζωή.
Άλλωστε αυτή είναι κι η ομορφιά της