Ψήφος, σεξ κι ... Αγάθωνας!

Σήμερα ξύπνησα νωρίς. Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ και βουρ για τον Ταύρο που με περιμένει το κολλητάρι μου.

Παίρνω το μετρό, κατεβαίνω Μοναστηράκι, πάω στην αποβάθρα του ηλεκτρικού και... τσουπ... να ’την πάλη μπροστά μου.

Αυτή η ξανθιά κοπέλα με το λαπτοπάκι που το τελευταίο εξάμηνο συναντιόμαστε τυχαία στα πιο απίθανα σημεία της Αθήνας.

"Είσαι φαίνεται το πεπρωμένο μου", της είπα τις προάλλες, και μου ’δωσε την άδεια να τη φωτογραφίσω...

Την κοιτάω στα μάτια. Μου το ανταποδίδει. Λίγες γυναίκες με έχουν καρφώσει τόσο έντονα στα μάτια. 

"Πού χάθηκες;", με ρώτησε. Όντως, είχα να τη δω απ’ την Παρασκευή το βράδυ που ανταμώσαμε πάλι τυχαία στην ομιλία του Αλέξη στο Σύνταγμα. Ολόκληρο Σάββατο πέρασε χωρίς ν’ ανταμώσουμε!

"Σου έλειψα;". Της απάντησα με μια ερώτηση...

Κάτι μέσα μου μου λέει να φύγω μακριά. Τούτος ο διάολος είναι ικανός ν’ αναστατώσει για τα καλά τη ζωή μου.

Δεν ξέρω αν τη θέλω, ή αν απλά θέλω να με θέλει.

Ψάχνω να της πω κάτι έξυπνο, ευφυές, σαρκαστικό, να την εξιτάρει. Αλλά δεν βγαίνουν λέξεις απ’ το στόμα μου.

Τι να σκέφτεται για μένα; Με θέλει όσο κι εγώ; Με φαντασιώνεται; Θέλει άραγε να μάθει αν είμαι από τους άντρες που γουστάρουν να ικανοποιούν μια γυναίκα; Αν μου αρέσει να φιλάω, ή αν φιλάω απλά για να περάσουμε στο επόμενο στάδιο; Ενδιαφέρεται να μάθει ποια είναι η αγαπημένη μου στάση;

Έχω τον τρόπο μου να μετατρέψω μια τυχαία συνάντηση σε κάτι το συναρπαστικό. Αλλά με τούτη δω κάπου βραχυκυκλώνομαι. Δεν μπορώ να διακρίνω αν διαβάζω φιλία στα μάτια της ή πάθος.

Μάλλον πρέπει να της την πέσω στα ίσια. Αλλά μήπως προχωράω γρήγορα; Μήπως πρέπει να την απομυθοποιήσω για να μπορέσω να λειτουργήσω καλύτερα; Ωραία, αυτό θα κάνω. Να! Ήδη τη σκέφτομαι να κατουράει στην τουαλέτα...

Ρουφάω τη μυρωδιά της. Είναι μυρωδιά σεξ. 

Με το χέρι μου αγγίζω το σημείο που οι τιράντες ενώνονται στην πλάτη της.

Η γλώσσα μου χώνεται στα χείλη της. Χαμηλά στην κοιλιά της, κι ακόμα πιο κάτω, το αίμα της αρχίζει να κυλά πιο γρήγορα.

Τα εσώρουχά της βγαίνουν σα να μην υπήρξαν ποτέ. Οι ρόγες της ανταποκρίνονται πρόθυμα στ’ άγγιγμά μου. Τα κάτω χείλη της είν’ σαν υγρό φρούτο που έσκασε απ’ τη ζέστη.

Νιώθει τη φλόγα ανάμεσα στα πόδια της κι αυτό το σκληρό σπρώξιμο που την κάνει να πάλλεται από ηδονή.

Ο ήχος του τραίνου που φρενάρει σφυριχτά στο σταθμό, με φέρνει πίσω στην πραγματικότητα. Δεν το πιστεύω! Ονειρευόμουν ξύπνιος!

Λέω να της προτείνω να συνεχίσουμε παρέα τη διαδρομή. Αλλά εκείνη με χαιρετάει ευγενικά και μπαίνει σ’ άλλο βαγόνι!

Δεν το πιστεύω!

Δεν έχει συνειδητοποιήσει πως μόλις κάναμε καταπληκτικό έρωτα;

Πώς εξαφανίζεται έτσι τώρα που ξέρει πως όλα τα χρώματα, οι εικόνες κι οι μυρωδιές είναι πιο έντονα;
Υ.Γ.: Ωραίο σκηνικό παίχτηκε και χθες βράδυ, παραμονή εκλογών. Αλλά αυτό θα σας το γράψω αύριο...