Αθηναία καριόλα νούμερο 2!

Τη Χ. τη γνώρισα παντρεμένη. Είχε μεγάλη διαφορά ηλικίας με τον άντρα της. Έκανε καταπληκτική επιλογή. Στα πέντε χρόνια έμεινε χήρα. Ο μακαρίτης της έκανε δύο παιδιά, της άφησε την περιουσία του και την απάλλαξε γρήγορα απ’ την παρουσία του. Πώς να μην τον λατρεύει...

Κατάλαβα αμέσως πόσο καριόλα είναι όταν μου είπε πως τα παιδιά της τα χρησιμοποιεί για "γκομενοπαγίδες"! Μέσω αυτών γνώριζε δασκάλους, γυμναστές, προπονητές του μπάσκετ και του τένις, μουσικούς, παιδοψυχολόγους. Ένα σωρό ωραία τεκνά, καμιά σχέση με τους καταθλιπτικούς πατσαβουριασμένους σαρανταπεντάρηδες...

Όσο ζούσε ο άντρας της, τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα τον πήγαινε στο ξενοδοχείο να πηδηχτούν. Υποτίθεται το έκανε γιατί το έβρισκε πιο κίνκι. Αλλά η αλήθεια ήταν άλλη: για ξεκάρφωμα. Με τόσους που πήγαινε στα ξενοδοχεία, όλο και κάποιο μάτι γνωστού θα την έπαιρνε. Οπότε είχε έτοιμη την δικαιολογία: "έλα μωρέ Παύλο, μαζί θα ήμασταν κι ο τάδε μπερδεύτηκε"!

Η Χ. διατηρούνταν αδύνατη κι ας έτρωγε τον άμπακο. Ήταν ένας απ’ τους πολλούς λόγους που την ζήλευαν οι φίλες της. Ένας άλλος ήταν πως είχε πάντα τη λάμψη της καλογαμημένης. Και όντως ήταν καλογαμημένη. Όπως καλογαμημένοι ήμασταν κι όσοι είχαμε την τύχη να νταραβεριζόμαστε μαζί της. 

Η Χ. ήταν απ’ τις γυναίκες που έτρωγαν όλο το φαϊ τους κι έγλειφαν και το πιάτο. Όχι σαν κάτι άλλες που ανοίγουν τα μπούτια τους με το σταγονόμετρο.

Πώς να το κάνουμε ρε μάγκες. Αυτό είναι το νόημα της ζωής. Χωρίς έρωτα, ή έστω προσδοκία έρωτα, η ζωή είναι αφόρητη κι αδιανόητη...

Όταν πρωτογνωριστήκαμε, δεν ξέρω πως της μπήχτηκε η ιδέα πως είναι πλούσιος. Μάλλον με έβλεπε κάπως παράξενο κι αδιάφορο για τις πολυτέλειες και τις επιδείξεις και νόμισε πως τα έχω μπουχτίσει όλ’ αυτά και το ’χω γυρίσει στο απλό και αντισυμβατικό.

Και τι δεν έκανε για να με κατακτήσει! Ό,τι μαλακία μπορεί να φανταστεί μια γυναίκα. Ερχόταν μαζί μου στη Θύρα 7, δήλωνε ενθουσιασμένη με τα υπόγεια καπηλειά που την έσουρνα, μέχρι και Καστοριάδη επιχείρησε να διαβάσει...

Μια φορά ένας φίλος μού πρότεινε να πάμε για κυνήγι αγριογούρουνου. Η Χ. έδειξε ξετρελαμένη με την ιδέα. Δήλωνε έτοιμη ακόμα και να μπαστικωθεί 12 ώρες στην παγωνιά περιμένοντας το γουρούνι να περάσει. 

Το ίδιο βράδυ άκουσα να λέει κρυφά στην κολλητή της: "Ο μαλακάκος μου θέλει να γίνει κυνηγός στα πενήντα του. Τι ανόητοι που είναι οι άντρες χρυσή μου. Ποτέ δεν υποψιάζονται πως οι ίδιοι είναι το θήραμα"!

Η Χ. διατηρούσε τον πλούσιο κοινωνικό κύκλο του μακαρίτη του άντρα της.  Εγώ ένιωθα ξένος ανάμεσα σ’ αυτό το ψυχαναγκαστικά χαρούμενο πλήθος. Παντού διέκρινες το ζορισμένο κέφι, τη δικτατορία του "πρέπει να περνάμε καλά"! Ρε μαλάκες, αφού όλοι περνάτε τόσο καλά κι υπέροχα, τότε γιατί πάει σύννεφο η κόκα;

Πάντως εγώ εκμεταλλεύτηκα το μύθο του πλούσιου εκκεντρικού που με συνόδευε και κατάφερνα να είμαι ο εαυτός μου: ο ψιλογύφτουλας, ο κακόγουστος επαρχιώτης. ο αδέξιος, ο ανασφαλής, ο λίγο άθλιος, λίγο κακός, λίγο νευρασθενικός...