Για τα καράβια δεν υπάρχουν σύνορα. Τη μισή ζωή σου φεύγεις και την άλλη μισή επιστρέφεις. Πας κι έρχεσαι συνεχώς...
Προσκυνάς τα καπρίτσια της θάλασσας και λατρεύεις τις στεριές και τους λιμανιώτικους παραδείσους. Αυτά τα μικρά μπουρδελάκια με τα κόκκινα κεραμίδια είναι κουκλιά! Κι εσύ ο κλασσικός Έλληνας, ο σεμνοκαβλωμένος!
Συχνά το καράβι σου βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου. Και πρέπει να πας αεροπορικώς. Να διαβείς τα μονοπάτια που γεννούν τις βροντές, τις καταιγίδες και τους κεραυνούς που θα σε ρημάξουν αλύπητα σαν βρεθείς απ’ τον αέρα στο νερό...
Μόλις κατεβαίνεις στ’ αεροδρόμιο σε παίρνει η ανατολίτικη μυρωδιά των ανθρώπων, άρωμα καρύδας και μείγμα τροπικού ξινισμένου ιδρώτα.
Κι εσύ ξένος ανάμεσα σε ξένους, ξεκάρφωτος, μετέωρος, ν’ ακούς μόνο ξένες γλώσσες, φωνές τσιριχτές και γύρω σου μιλιούνια που κάνουν την Αθήνα να φαντάζει μικρή κωμόπολη...
Τα μπουρδέλα εδώ έχουν το δικό τους χρώμα. Αρωματικά φυτά που σιγοκαίνε, στο σαλόνι ένα μικρό ιερό του Βούδα και πίσω απ’ τις κουρτίνες κοριτσάκια ανήλικα, τρυφερά, άτριχα, γιατί τέτοια θέλουν οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι...
Στην Ανατολή το σεξ έχει φαντασία κι αισθησιασμό.
Σ’ ένα ξενοδοχείο-πορνείο είναι κρεμασμένες απ’ το ταβάνι του δωματίου δυο κούνιες αντικριστές. Το ζευγάρι αλείφει με λίπος και λάδι καρύδας τα γεννητικά του όργανα, ανεβαίνουν στις κούνιες και συγχρονίζονται έτσι ώστε ν’ ανταμώνουν στον αέρα, να έρχονται στιγμιαία σε επαφή, ν’ απομακρύνονται, να ξανάρχονται σ’ επαφή κι όσο πάει...
Μόλις είδα το βαπόρι, μου φάνηκε τόσο τεράστιο που αναρωτήθηκα: "Ρε είναι δυνατόν να το κουνάει η θάλασσα τούτο το τέρας;"...
Η ατμόσφαιρα στις καμπίνες μύριζε μαύρη μπύρα κι εγγλέζικη τσιγαρίλα. Τα πνευμόνια μου γέμισαν άγνωστες μυρωδιές που θα ’μεναν μέσα μου ισόβια.
Το μισό πλήρωμα ήταν Έλληνες. Ο Νώντας ήταν απ’ τη Χίο. Στους ξένους που τον ρώταγαν "πού ’ναι αυτή η Χίος;", δεν έλεγε "στην Ελλάδα", αλλά "απέναντι απ’ την Τουρκία". Και συμπλήρωνε: "Ξέρετε πόσο απέχει η Χίος απ’ την Τουρκία; Όσο το μουνί απ’ τον κώλο"!
Κάποια μέρα έλαβα ένα γράμμα από μια Τσέχα γκόμενα που ’χα στον Περαία. Προσπαθούσε η καημένη να γράψει ελληνικά αλλά δεν τα κατάφερνε. Π.χ. το "Πειραιεύς", το ’γραφε "Πιρεέφς".
Ο Νώντας την κορόιδευε.
"Για σιγά ρε Νώντα, πότε να προλάβει να τα μάθει τα ελληνικά η κοπέλα;", τον αποπήρα.
"Τα τσιμπούκια όμως τα ’μαθε να στα κάνει!", μου απάντησε. "Αυτή είναι διεθνής γλώσσα ρε μαλάκα"...
"Και το βίδωμα απ’ την πίσω πόρτα της υπηρεσίας, μπακ που λεν κι οι Εγγλέζοι, κι αυτό διεθνής γλώσσα είναι ρε Καρπενησιώτη;"
Κάτι πήγα να του πω για τον προπάππου του τον Οθωμανό, αλλά το κατάπια. Ήταν αλμυροψημένο, μεγαλόσωμο και μπρατσωμένο παλικάρι. Μπροστά του έμοιαζα με μια φρεσκοχεσμένη κουράδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου