Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015

Το κεντρί κρύβεται κάτω απ’ το μέλι...

Η μοναξιά  κι η σιωπή παραμονεύουν.
Το σπίτι κράτησε τη μυρωδιά σου
και με βασανίζει...

Ο έρωτας τσακίζει τις αδύναμες ψυχές.
Παραδόθηκα ανυποψίαστος στο δόκανό σου...

Η επαφή με τα νιάτα
ξύπνησε το ρημαγμένο μου κορμί,
του ’δωσε θάρρος, ζωή και λάμψη...
Της ζωής μου η έρημος ξεδίψασε
μ’ ηδονές πρωτόγνωρες...

Περίεργα παιχνίδια που παίζει η μοίρα.
Εκεί που τρέχεις να ξεφύγεις,
σκοντάφτεις πάνω της...

Ήθελα από κάπου να κρατηθώ.
Οι λέξεις νοτισμένες 
απ’ την υγρασία του έρωτα.
Όλα φαινόταν ασήμαντα
μπροστά στη δύναμη της αγάπης...
Μα τρόμαξα με τον τρόπο
που καταρρέουν οι μύθοι.
Το κεντρί κρύβεται κάτω απ’ το μέλι...

Εδώ που έφτασα 
δεν με φοβίζει τίποτα πιά!

Σε μια καρέκλα ψάθινη
τη μοναξιά μου σπουδάζω.
Πεινασμένος από νόημα κι ουσία
προσπαθώ να μείνω αξιοπρεπής
μέσα στον κόσμο μου...
Μια τρίχα χωρίζει
την αλήθεια απ’ την πλάνη.
Βαραθρώδη ερωτήματα με πλησιάζουν
έτοιμα να με καταπιούν...
Προσπαθώ να ξεφύγω.
Ταξιδεύω....
από ταβέρνα σε ταβέρνα
από κορμί σε κορμί...
Εξαντλώ όλη την κλίμακα
των ψευδαισθήσεων.
Το κακό με τραβάει 
σα μαγνήτης...
Υπόγειο καπηλειό.
Τσίκνα ψημένου κρέατος,
κλάψα του Καζαντζίδη...
Μέσα μου μια φωνή
ζητάει εξηγήσεις
για τα χρόνια που πέρασαν.
Έξω μου
οι γυναίκες μοιάζουν με γιορτή.
Πληθωρικά στήθη,
αβυσσαλέα ντεκολτέ
περπατούν αιθέρια
ανάμεσα σ’ αδηφάγα
αντρικά βλέμματα...
Έξω η ομορφιά προχωράει
χωρίς κανέναν οίκτο
για μας τους στερημένους...

2 σχόλια:

Άθη είπε...

Γειάσου αγαπητέ..ε,εμ...α υτό το ποίημα..θα μπορούσε κανείς να πεί..ότι είναι μια πο-λύυυ βαθιά, κατάθεση ψυχής...ΕΙΝΑΙ..όχι θα μπορούσε να είναι..ε,εμ..ε μάς να δείς τι βαραθρώδη ερωτήματα (όπως τα ονομάζεις) μα βασανίζουν...εμάς να δείς πόσο συχνά μας ζητά εξηγήσεις α υτή η 'φωνή' μέσα μας (όπως την ονομάζεις) για τα χρόνια που πέρασαν......πάντως έχεις δίκιο...δε λέω..όπως και πάντα άλλωστε...πολύ ωραίο..μπράβο...και...καλό μεσημεράκι...

Ψονθομφανήχ είπε...

Καλό σαββατόβραδο να χεις Αθούλα...