Στο κορίτσι του καφέ "Μπίλια" (Πρωτοχρονιά Κωλέτη και Μεσολογγίου γωνία)

Στενάκι εξαρχειώτικο

σταυροδρόμι

(για μένα είν’ αδιέξοδο).

Ξεχασμένα οπωροφόρα

πράσινη αδιαφορία

μωβ εσάρπα

ενέδωσα...

Νυχοπατώντας περνάω

(μην ξυπνήσουν οι φόβοι)

αποχή ονείρων

δάκρυα εσωτερικής αλέσεως

ψυχής φρεσκοστυμμένης

ερινύες εκτρέφω...

Ήρθε η ώρα τ’ απολογισμού:

νευρώσεις ποντοπόρες

αγάπης ελλείμματα

χρέη πλεονάζουν

αγκαλιές απατηλές κάμποσες

έρωτες όχι παράφοροι

θλίψεις κυμαινόμενες...

Σκουντάω το χρόνο στο φέις

επετείους του τίποτα γιορτάζω

απελπιστικά διαθέσιμος

περιφερόμενο παράπονο...

Στο γιακά μου κοκκινάδι

παραπέμπει σ’ εξάρσεις ερωτικές

αγάπες επικουρικές

(ή, μήπως, επικούρειες;).

Φέτος δεν έχει υποσχέσεις

ούτε απατηλά όνειρα

μόνο τύψεις κι ανάσες σφιχτές

(ο έρωτας ψάχνει τα "ρο" του).

Τον Οδυσσέα καμιά δεν τον περιμένει

είναι πλέον γέρος κι άσχημος

κι οι μνηστήρες όλο νιάτα και γραμμώσεις.

Κάθομαι στο άβολο τραπεζάκι

γραφικός...

κεντώντας αγγέλους στραβοβελονιά.