Πώς έζησα τις ακροαριστερές σέχτες (Γ’ - Ποιοι, στο διάολο, είν’ αυτοί οι κουκουλοφόροι;)

Κάποια μέρα που θα ’χω περισσότερη όρεξη θα σας γράψω αναλυτικά για όλες τις οργανώσεις που συγκροτούν τη λεγόμενη "εξωκοινοβουλευτική Αριστερά". Με κάποια έμφαση στους συμπαθείς Τροτσκιστές που θεωρούν όλους τους άλλους σαν "σταλινικές αποφύσεις".

Λες και δεν βλέπουν πως ο "σταλινισμός" διαπερνά κάθε οργανωμένη εκδήλωση των ανθρώπων. Όπου διαμορφώνονται εξουσιαστικές σχέσεις, εκεί ξεπηδούν και οι ... μικροί Στάλιν!

Από την μέχρι τώρα εμπειρία μου απ’ το "χώρο", διατηρώ μερικές απορίες:

α) Τους βλέπω να ξημεροβραδιάζονται σε καφέ, μπαρ και ταβέρνες, να καπνίζουν αμέτρητα πακέτα, γενικά να κάνουν αρκετά έξοδα χωρίς αυτά να ανταποκρίνονται στο εισόδημά τους. Άσε που οι περισσότεροι δεν δουλεύουν...

β) Είναι κάποιοι, πολύ συγκεκριμένοι τύποι, που στις διαδηλώσεις και στις πορείες είναι και οι πρώτες μούρες και νταήδες. Τρέπουν μόνοι τους σε φυγή ολόκληρες διμοιρίες ΜΑΤ. Για σιγά ρε παιδιά, οι σούπερμαν είστε; Οι άλλοι, δηλαδής, πώς τρώνε το ξύλο της αρκούδας κι εσείς ούτε μια μελανιά ποτέ, κι ας είσαστε στην πρώτη γραμμή του πυρός;

γ) Όσοι είναι μόνιμοι διαδηλωτές, λίγο-πολύ τους ξέρουμε με τα μικρά τους ονόματα. Οι περισσότεροι είναι σωματικώς ξοφλημένοι, δεν μπορούν να τρέξουν ούτε πενήντα μέτρα, πίνουν και καπνίζουν σαν πούστηδες, δεν μπορούν να πηδήξουν μια καρέκλα ή να καβαλήσουν ένα καγκελάκι. Ποιοι στο διάολο είναι αυτοί οι κουκουλοφόροι, οι τόσο αθλητικοί και μεθοδικοί, που ξεριζώνουν τα μάρμαρα σαν τρυφερά αγγουράκια και σπάνε τις θωρακισμένες πόρτες και βιτρίνες με τόσο επιδέξια χτυπήματα που δείχνουν υψηλή τεχνογνωσία;