Κυριακή 10 Ιουλίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (97) - Στην Αρμενία των βουνών και των θρύλων...

Φτάνουμε επιτέλους στην Αρμενία. Τούτη η χώρα είναι πολύ μικρή. Κάτι σαν την Αλβανία. Περίπου το 1/4 της Ελλάδας.
Η μοίρα φύτεψε τους Αρμένηδες σε πολύ δύσκολη περιοχή. Απ’ την αρχαιότητα πολλοί πολέμησαν να τους φάνε. Και πολλές φορές τους έφαγαν. 
Αλλά είναι ράτσα μυστήρια. Κατόρθωσε να επιζήσει.
Αν στην Ελλάδα επικρατεί μια φορά αντι-τουρκισμός, εδώ είναι χιλιαπλάσιος.
Αλλά για να είμαστε ειλικρινείς: οι Αρμένιοι δεν είναι και τα "καλύτερα παιδιά". Όταν περνούσε απ’ το χέρι τους έκαναν κι αυτοί μεγάλα εγκλήματα εις βάρος των Κούρδων και των Τούρκων. Νόμος της ζωής: μονός καβγάς δεν γίνεται...
Οι Αρμένηδες έχουν πολλά κοινά με τους Εβραίους. Έχουν κι αυτοί το εμπορικό δαιμόνιο. Κι είναι σκορπισμένοι σ’ όλα τα σημεία του ορίζοντα. Σπάνια να βρεις μεγάλη πόλη χωρίς αρμένικο νεκροταφείο...
Απ’ τους σημερινούς κατοίκους της Αρμενίας μόνο το 20% είναι ντόπιοι. Οι παππούδες των υπόλοιπων είχαν γεννηθεί σε άλλα κράτη.
Κάνω μια καλή γνωριμία. Τον νεαρό Γκριγκόρ. Ο παππούς του είχε γεννηθεί στην Κοκκινιά κι έπαιζε στο Σχιστό. 
Ο Γκριγκόρ είχε ακούσει πολλές ιστορίες για τις αρμένικες συνοικείες της Καισαριανής, της Ερυθραίας, για το Δρουγούτι. Και φυσικά για τα περιβόητα Δεκεμβριανά του ’44. Ο παππούς ήταν στον Εφεδρικό ΕΛΑΣ και πολέμησε στα ίσα τους Άγγλους αλεξιπτωτιστές...
Είπαμε προηγουμένως πως οι Αρμένηδες δεν ήταν και τα καλύτερα παιδιά. Αυτό φάνηκε και στα δικά μας Δεκεμβριανά. Ήταν απ’ τους αποφασιστικότερους και σκληρότερους μαχητές του ΕΛΑΣ. Τους φοβήθηκε το μάτι ακόμα και των κοτραμπασήδων Βουρλιωτών της Καισαριανής...
Ο Γκριγκόρ με πάει σε ένα σημείο που φαίνεται καθαρά το Αραράτ. Το βουνό αυτό είναι η "Ακρόπολη της Αρμενίας".
"Για να καταλάβεις τι σημαίνει για μας να βρίσκεται το Αραράτ στο τούρκικο κράτος, ένα μόνο θα σου πω: είναι σα να ζεις εσύ στον Λυκαβηττό και στο Σύνταγμα ν’ αρχίζει η Τουρκία κι εσύ να βλέπεις κάθε μέρα την Ακρόπολη με την τούρκικη σημαία"...
Πάντως, αυτό το βουνό είναι απίστευτο. Όλοι οι άνθρωποι είναι δεμένοι με τα βουνά της πατρίδας τους. Αλλά τούτο δω, σχεδόν πεντέμισι χιλιάδες μέτρα ψηλό, και με την κορυφή του χωμένη αιωνίως στ’ άσπρα νέφη και χιόνια, είναι άλλο πράμα. Θυμίζει λίγο το γιαπωνέζικο Φουτσιγιάμα.
Στην Αρμενία χορταίνεις βουνά και θρύλους.
Δεν είναι μόνο το Αραράτ που τους στοιχειώνει. Είναι κι η λίμνη Βαν, μια ακόμα κοιτίδα του αρμενισμού που κατέχεται απ’ την Τουρκία.
"Ο ουρανός έχει τον παράδεισο", μου λέει ο Γκριγκόρ, "κι η γη τη λίμνη Βαν"...

Δεν υπάρχουν σχόλια: