Κατακαλόκαιρο στις πιάτσες της Αθήνας (Θ΄ - Μόνο ο διάβολος μπορεί να νικήσει το διάβολο!)

Διψάω για στοιχειωμένες γυναίκες!

Κυνηγάω την αγάπη σαν τη σκιά μου.

Πίνω μόνος μου μια έρημη νύχτα. Κι αναρωτιέμαι αν ο πόνος του χωρισμού είναι πάντα αβάσταχτος...

Όταν τη γνώρισα δεν ήταν γυναίκα. Ήταν απλά η προσωποποίηση του κενού, της ματαίωσης, της απουσίας νοήματος.

Είχε στερητικό σύνδρομο. Πόνους ως το μεδούλι, μάτια να τρέχουν, στομάχι πέτρα, κόρες διεσταλμένες, διπλωμένη στα δύο. Τα κόκαλα πονούν ανυπόφορα, έρχονται ρίγη....

Έλλειπε η ερωτική επιθυμία.

Την κέρασα μια δόση. Ανακατεμένη μπεζ και άσπρη σκόνη. Όταν πέρασαν τα συμπτώματα, τα σώματά μας ενώθηκαν. Όχι από έρωτα αλλά από ανάγκη ανθρώπινης επικοινωνίας...

Με την ηρωίνη στην αρχή νομίζεις πως ζεις μια περιπέτεια, κάτι σαν επανάσταση. Αλλά δεν υπάρχει πιο μονότονη και συντηρητική ζωή απ’ του ηρωινομανή.

Το παρελθόν σου γίνεται εφιάλτης. Και το μέλλον φαίνεται τρομαχτικό. Η πρέζα άλλο δείχνει κι άλλο είναι. Γλυκιά στην αρχή αλλά μετά ... ατίμωση, ξεπεσμός, ξεφτίλα.

Το σώμα της στα χέρια μου αναρίγησε. Από πόθο, από μοναξιά; Ποιος ξέρει;

Όταν δεν είχε να πιεί άρχιζαν τα προβλήματα: ενοχές, βασανιστικά συναισθήματα.

Μου έλεγε ψέματα πως ήθελε να το κόψει.

Στην πραγματικότητα γούσταρε αυτή την κατάσταση!

Ήθελε ν’ απέχει απ’ τη ζωή, να ζει στο περιθώριο, να έχει επίπεδα συναισθήματα.

Έψαχνε ένα καταφύγιο αλλά πλήγωνε όσους αγαπούσε.

"Μείνε δίπλα μου και στήριξέ με", με παρακαλούσε. "Στο διάβολο το μέλλον, το παρόν, όλα. Εγώ ποτέ δεν είχα προσανατολισμό στη ζωή μου. Αναζητούσα πάντα το καινούργιο: εικόνες, ιδέες, ανθρώπους, ακόμα και ναρκωτικά"....

Πώς πάω και κολλάω σε όλες τις προβληματικές καταστάσεις γμτ μου;

Ίσως επειδή γουστάρω την απρόβλεπτη ζωή, σαν αυτή του σινεμά.

Δεν μου αρέσουν οι δεσμεύσεις κι οι εξαρτήσεις. Θέλω να ζω σε αδιάκοπη κίνηση, συμπυκνωμένα, επικίνδυνα.

Δεν πιστεύω στον έρωτα. Δεν υπάρχει. Είναι μια ψευδαίσθηση. Η ίδια η ζωή είναι μια γλυκιά πλάνη.

Όταν παίρνει τη δόση της ξαναγίνεται από ζόμπι άνθρωπος. Με πλησιάζει ερωτικά. Ενωνόμαστε με δύναμη. Σχεδόν με θυμό.

Αύριο μπορεί να μην μας ενώνει τίποτα...