Ψόνθο: Μήτσο, εσύ που πέρασες απ’ το ΠΑΣΟΚ τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, πώς είδες το κόμμα μετά το 1979 που όλα έδειχνα ότι πάει για εξουσία;
Κούφο: Το 1979 το ριζοσπαστικό λαϊκό και εργατικό κίνημα βρισκόταν ήδη σε μεγάλη κάμψη. Όσο ανέβαινε η ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ τόσο επικρατούσε στον χώρο της κινηματικής Αριστεράς ο σκεπτικισμός, η απογοήτευση, η αποστράτευση. Ο δογματισμός, ο σεχταρισμός και ηγεμονισμός της Άκρας Αριστεράς έπνιξε τη ζωντάνια της αυτοοργάνωσης, έδωσε έμφαση σ’ έναν σοσιαλισμό θεωρητικό κι όχι έμπρακτο, κι επόμενο ήταν να έρθει η οπισθοχώρηση κι η παρακμή. Ταυτόχρονα με την απομάκρυνση των παλιών αγωνιστών άρχισαν να έρχονται άλλοι, με διαφορετική νοοτροπία, συχνά με παραβατικές εμπειρίες και περιθωριοποιημένοι. Άτομα που έλκονταν απ’ την ένοπλη πάλη καθ’ αυτή και δεν την ενέτασσαν σ’ ένα ευρύτερο αγωνιστικό πλαίσιο. Έδιναν προτεραιότητα στο γκρέμισμα των δομών κι όχι στην οικοδόμηση νέων. Συχνά ασκούσαν ισοπεδωτική κριτική ακόμα και στις αριστερές παραδόσεις ...
Ψόνθο: Κάπως έτσι φθάσατε και στη διάσπαση του ΕΛΑ...
Κούφο: Το θέμα είναι τεράστιο και δεν μπορούμε να το εξαντλήσουμε τώρα. Γενικά υπήρχαν πολλές και μεγάλες εσωτερικές διαφωνίες. Π.χ. σχετικά με το πότε πρέπει να καταφεύγουμε σε ένοπλες συγκρούσεις, ποιοι σύντροφοι και πότε πρέπει βγαίνουν στην παρανομία, πώς θα χρηματοδοτούνταν η παράνομη δράση, αν θα προτάσσονται οι βίαιες ενέργειες ή άλλες μορφές πάλης, αν θα υπάρχει ενιαία πολιτικοστρατιωτική διοίκηση, ποια θα είναι ακριβώς η δομή της επαναστατικής οργάνωσης και, στην τελική, αν θα προέχει το γενικότερο συμφέρον του λαϊκού κινήματος ή της δικής μας "κλειστής" οργάνωσης...
Ψόνθο: Ρε φίλε, εγώ ως άσχετος, πάντα είχα την απορία πώς διάολο κλέβατε τόσα αυτοκίνητα; Είχατε συγκεκριμένο σύστημα;
Κούφο: Κατ’ αρχήν δεν μου αρέσει η ορολογία σου. Εμείς δεν "κλέβαμε", απλά "απαλλοτριώναμε"! Όσο για το σύστημα, που λες, ήταν πολύ απλό. Σε κάθε περίπτωση συμμετείχαμε τέσσερα άτομα. Οι δύο πιάνουν τις εισόδους του δρόμου και οι άλλοι δύο επεμβαίνουν στο όχημα. Ο ένας το ανοίγει κι ο άλλος κρατάει οπτική επαφή με τους δυο τσιλιαδόρους και ελέγχει τα γύρω μπαλκόνια. Αν οι τσιλιαδόροι αντιληφθούν κάποια ύποπτη κίνηση συσπειρώνονται προς το όχημα ώστε η ομάδα να αποκτήσει μεγαλύτερη δύναμη πυρός...
Ψόνθο: Σας τρόμαζε το ενδεχόμενο ένοπλης σύγκρουσης με τους μπάτσους;
Κούφο: Το ζήτημα της ένοπλης συμπλοκής απασχολούσε έντονα την οργάνωση. Θέμα φόβου δεν έμπαινε. Είχαμε ήδη επιλέξει τον δύσκολο δρόμο και ήμασταν έτοιμοι να πεθάνουμε. Το πρόβλημα ήταν αν θα έπρεπε να θεωρούμε την ένοπλη συμπλοκή ως "εξαίρεση" ή ως "κανόνα" της παράνομης δράσης μας. Η δική μου άποψη ήταν πως γενικά έπρεπε να αποφεύγουμε τέτοιες συμπλοκές. Έναντι των μπάτσων μειονεκτούσαμε. Όχι μόνο στα μέσα αλλά και στον ψυχολογικό τομέα. Εκείνοι πυροβολούσαν αδίστακτα. Εμείς έπρεπε να ξεπεράσουμε αναστολές και ηθικά διλήμματα. Μεσολαβούσε η παρεμβολή του μυαλού. Αλλά, τελικά, αυτό ήταν και το μεγάλο μας πλεονέκτημα έναντι των μπάτσων: η ύπαρξη και λειτουργία μυαλού! Εμείς ακολουθούσαμε μια ολόκληρη συλλογιστική. Που συνοψιζόταν και σε προειδοποίηση προς τους κατασταλτικούς μηχανισμούς: "Αν δεν μας πυροβολήσετε πρώτοι, δεν θα σας πυροβολήσουμε"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου