Είναι 28 ετών. Στην ηλικία που οι Ελληνίδες γίνονται από κορίτσια γυναίκες.
Στην ηλικία της η γιαγιά της όταν ξάπλωνε σκεφτόταν την γκαστρωμένη γελάδα, τη σκύλα που αλιχτούσε και αν θα ’βρεχε την επόμενη να ποτιστούν τα χωράφια.
Ενώ αυτή είναι απασχολημένη με τη "διαλεκτική"...
Η φιλοδοξία της από μικρή ήταν να γίνει άξια να μπει στο Κόμμα!
Δεν αφήνει πεζοδρόμιο για πεζοδρόμιο, διαδήλωση για διαδήλωση. Πάντα πιστή στη "γραμμή". Γεμάτη βεβαιότητες. Φωνακλού και παθιασμένη.
Μιλάει πάντα με θρησκευτική ευλάβεια για το Κόμμα. Στα κείμενα που γράφει δεν θα βρεις τελεία, μόνο κόμματα...
Της έχει καρφωθεί πως κατάγομαι απ’ το Αγρίνιο. Κι ας της έχω πει χίλιες φορές πως είμαι Καρπενησιώτης. Κάθε φορά που της χαλάω χατήρι, μου τα χώνει: "Αιτωλοακαρνάνες, παλιοφάρα του κερατά!".
Έχει κι ένα ακόμη κολληματάκι. Κάθε φορά μου τσαμπουνάει πως "Πριν γνωρίσεις εμένα δεν ήξερες τι θα πει γυναίκα! Στο χωριό σου μόνο προβάτες έβλεπες!". Κι ας το ξέρει πως το Καρπενήσι δεν είναι κωλοχώρι και πως εγώ ζω ήδη 40 χρόνια στην Αθήνα.
Τι να πω... Λένε πως πράμα που αρχίζει να βρομάει. χαλασμένο θα ’ναι. Κάτι δεν πάει καλά με το κορίτσι...
Ενώ ποτέ δεν της έχω κάνει ζήλια ή σκηνή, και ποτέ δεν σχολίασα τον τρόπο που ντύνεται, μου τα χώνει πως δήθεν "εμένα με θες καλόγρια, να μην σε απατάω ούτε στις φαντασιώσεις μου, αλλά τις άλλες τις γουστάρεις ξεβράκωτες!".
Προχθές μου αποκάλυψε πως μέχρι τώρα τα έφτιαχνε μόνο με "κρετίνους δεξιούς"!. Δεν ξέρω πως να το πάρω. Λέτε να είναι μπηχτή πως είμαι κι εγώ δεξιός;
Ένα απόγευμα βρήκε στο τραπέζι κάποιο απ’ τα ποιηματάκια μου. Το έδειξε στον καθοδηγητή της. Κι εκείνος, χωρίς καν να το διαβάσει, της είπε πως "ποιήματα γράφουν μόνο οι γυναίκες κι οι πούστηδες"!
Παριστάνουμε τους αγαπημένους αλλά η σχέση μας είναι ανταγωνιστική, μικροαστική, φασιστική. Κι αυτό μας βγαίνει και στον έρωτα. Είναι μόνο σωματικός και καθόλου διανοητικός.
Το σεξ, αν δεν συμμετέχει και το μυαλό, είναι ανάπηρο. Αλλά πώς, μωρέ, να κάνουμε σωστό έρωτα με τα σκατομυαλά που κουβαλάμε; Γι’ αυτό δεν χρησιμοποιούμε ούτε χάπι ούτε προφυλακτικό... όλα μέσα κι ό,τι έρθει!
Κι εκεί που είχαμε βαλτώσει, μιζέρια και ταμπούρωμα, έγινε το θαύμα.
Η δικιά μου κάτι έπαθε κι άρχισε να ξεμπλοκάρει.
Ξεκίνησε να ψάχνεται. Κι όσο ψαχνόταν τόσο κι ερχόταν σε σύγκρουση με το Κόμμα. Ώσπου κατέληξε πως το Κόμμα ήταν απλό υποκατάστατο του πατέρα της. Και πως εντάχθηκε σ’ αυτό από μια βαθιά ψυχολογική ανάγκη, καθώς αναζητούσε την αναπαραγωγή του εξουσιαστικού μοντέλου της ανδροκρατούμενης κοινωνίας.
Κι ας μη γελιόμαστε. Το ΚΚΕ, αν ξύσεις λίγο την επιφάνεια, είναι τίγκα στην ομοφοβία, τον ηθικό συντηρητισμό και την φαλλοκρατία...
Φυσικά άρχισε να ψυχαναλύει και τη σχέση μας.
Με έχει πρήξει πως κουβαλάμε συνεχώς μαζί μας τους φόβους, τις ανασφάλειες και τις απορρίψεις μας, και διέγνωσε πως ειδικά τις Κυριακές συμπεριφέρομαι σαν συνταξιούχος γυμνασιάρχης που βγάζει βόλτα το φασισμό του.
Σκέφτομαι να τη σχολάσω γιατί αυτή, στην τελική, θα με στείλει όντως σε τρελογιατρό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου