Γενέθλια με ... "όλα στο δεκατρία μαύρο"!

Κακά τα ψέματα. Όταν είσαι μια ανάσα απ’ τα πενήντα δεν μπορείς πια να κοροϊδεύεις την κοινωνία. 

Φαίνεται στα μούτρα σου τι έκανες στη ζωή σου και πού κατέληξες. Έχεις πλέον το πρόσωπο και το κορμί που σου αξίζουν.

Μετά από τόσα χρόνια στα ξενοδοχεία ημιπαραμονής έχασα το μέτρημα. Έπαψα να θυμάμαι σε ποιο δωμάτιο και με ποια κυλίστηκα στα πατώματα. 

Στους καθρέφτες έχω πλέον την εντύπωση πως δεν αντικρίζω τον εαυτό μου αλλά κάποιον άλλον.

Πάντα κάθε χρόνο στα γενέθλια κάνω δώρο στον εαυτό μου ένα απολαυστικό γαμήσι! 

Αλλά φέτος ένιωσα μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Για πρώτη φορά δεν επικέντρωσα στα βυζιά, στα μπούτια ή στον κώλο. Εκείνο που περισσότερο μ’ ερέθισε ήταν η κοιλιά της! Ένιωσα την ανάγκη να χωθώ ολόκληρος μέσα της. Κι αυτό με πανικόβαλε. Σα να ’φτασε η ώρα να πεθάνω και να χωθώ ξανά εκεί απ’ όπου ήρθα...

Ο κολλητός μου επιμένει πως τα πενήντα είναι η καλύτερη ηλικία του άντρα: "Είναι η ηλικία που καταλαβαίνεις πως δεν μετράνε τα χοντρά τσιμπουκόχειλα αλλά τα στενά. Στενά χείλη πάνω σημαίνει και στενά κάτω. Χαμογελαστό στόμα, χαμογελαστό μουνί"!

Το κορμί της μοσχοβολάει σαν κήπος. Νιώθω ερωτευμένος με το κορμί της. Ίσως και με τα νιάτα της.

"Θα μπορούσα να ’μαι κόρη σου", μου λέει τσαχπίνικα.

"Όμως δεν είσαι, είσαι;", την αποστομώνω.

Ο κολλητός είναι πιο κυνικός: "Πώς την έριξες γερομπισμπίκη;"

"Με πέτρες, ρε μαλάκα, με πέτρες! Με πολύτιμους λίθους, πώς το λένε;"

Πάντως δεν έχω αυταπάτες. Το τρυφερούδι δεν είναι για τα δόντια μου. Όσο της δίνω να καταλάβει πόσο μου αρέσει, τόσο εκείνη μου δείχνει πόσο δεν της αρέσω...

Μετά από ένα καλό πήδημα, δεν ήμουν διατεθειμένος να επιστρέψω στην γκρίζα καθημερινότητα. Την πήρα και πήγαμε στο καζίνο. 

Ήμουν αποφασισμένος να γίνω παίχτης συνειδητοποιημένος και ψύχραιμος κι όχι σα μεγαλομπεμπές να πανηγυρίζω κάθε επιτυχία ή να κλαψομουνιάζω στην γκαντεμιά.

Πολύ άτιμο πράμα ο τζόγος. Σου απομυζά τη δύναμη, το μυαλό, την καύλα! Απλώνεται στη ζωή σου σαν θανατηφόρος ιός!

Τα έχασα όλα. Μόνο κάτι ψιλά έμειναν για τη βενζίνα της επιστροφής.

Την βρήκα στο μπαρ να πίνει ένα ποτό που δεν ήξερα πώς το λένε κι ούτε ήθελα να μάθω.

Πέταξα μέσα στο ποτήρι της τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου.

"Είμαι χάλια, δεν μπορώ να οδηγήσω, ανέλαβε εσύ", της είπα.

Ήλπιζα να διακρίνω στο βλέμμα της κάποια υπολείμματα αγάπης.

Αλλά ήταν ένα βλέμμα δίχως ίχνος απαίτησης, διεκδίκησης, παράκλησης, εκδικητικότητας έστω. Άρα χωρίς ίχνος θηλυκότητας. 

Σε όλη τη διαδρομή δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Μόλις φτάσαμε σπίτι της, άνοιξε την πόρτα και κατέβηκε χωρίς μια "καληνύχτα", ένα "χρόνια πολλά" βρε αδελφέ. 

Σίγουρα δεν πρόκειται να την ξαναδώ...