Τετάρτη 12 Απριλίου 2017

Η μεγαλύτερη αμαρτία της ζωής μου!

Χθες απογευματάκι πέρασα τυχαία έξω απ’ τη Μονή Πετράκη. Πίσω απ’ τον Ευαγγελισμό.
Πάσχα έρχεται, σκέφτηκα, ας μπω ν’ ανάψω ένα κεράκι, έτσι για το γαμώ το!
Στην αυλή βλέπω καμιά δεκαριά κακομοίρηδες να περιμένουν σε μια ουρά.
"Τι κάνετε δω βρε παιδιά;", ρωτάω.
"Περιμένουμε εξομολόγηση!", μου λένε.
Σωστοί οι τύποι. Πώς πας κύριε γι’ Ανάσταση αξομολόγητος;
΄Ελα όμως που τα ανθρωπάκια μού ’βαλαν διαολιά στο μυαλό! Και μπήκα στο τρυπάκι να προσπαθώ να θυμηθώ αν έκανα κι εγώ καμιά αμαρτία στη ζωή μου...
Κατ’ αρχήν, αν και έχω ετήσια κάρτα απεριόριστων διαδρομών για τα λεωφορεία, ποτέ δεν την παίρνω μαζί μου. Κυκλοφορώ μονίμως σαν λαθρεπιβάτης! Έτσι, για το σασπένς και την αλητεία...
Τους φόρους μου ποτέ δεν τους πληρώνω στην ώρα τους. Πάντα με καθυστέρηση και με τις προβλεπόμενες προσαυξήσεις. Όχι πως δεν έχω τα φράγκα, αλλά έτσι, για το κατσαπλιάδικο!
Και στη γατούλα μου που έχει οίστρο, της βάζω όλη νύχτα την κεραία του ρούτερ για να ξελαμπικάρει.
Αλλά αυτά δεν είναι αμαρτίες γαμώ το μου!
Στύβω το μυαλό μου να βρω κάπου που πραγματικά έφταιξα. "Ουδείς αναμάρτητος", λέει το Ευαγγέλιο.
Και ξαφνικά τρώω τη μεγάλη φλασιά!
Έρχεται στο μυαλό μου η μεγαλύτερη αμαρτία της ζωής μου.
Πρέπει να ’ταν το 1983. Πήγαινα στην πρώτη τάξη του 4ου Λυκείου Ζωγράφου. 
Μια συμμαθήτρια με γούσταρε και ήθελε να τα φτιάξουμε. Δεν μου το είπε ευθέως, αλλά μέσω του παιδιού που καθόμασταν στο ίδιο θρανίο. Έτσι ήμασταν τότε. Παιδάκια ντροπαλά και συνεσταλμένα.
Δεν ξέρω πώς μου ’ρθε, αλλά χωρίς να το πολυσκεφτώ του απάντησα ένα "πες της όχι!".
Το θυμάμαι κι ανατριχιάζω.
Ο Καζαντζάκης έλεγε πως "όποιος χαλάσει χατήρι γυναίκας, πόρτα παραδείσου δεν βλέπει"!
Αν υπάρχει κόλαση σίγουρα θα σιγοβράζω αιώνια στα καζάνια της!
Δεν θυμάμαι καν τ’ όνομα της κοπέλας. Το πιθανότερο να έχει παντρευτεί, να έκανε και παιδιά, ίσως και να πατσούρεψε εντελώς! Αλλά δεν έχει καμία σημασία. 
Πρέπει να τη βρω επειγόντως. Έχω πενηνταρίσει, δεν ξέρω πόσα χρόνια ζωής μού μένουν ακόμα, γι’ αυτό πρέπει να κλείσω σύντομα τους λογαριασμούς με το παρελθόν...

Δεν υπάρχουν σχόλια: