Πέμπτη 20 Ιουλίου 2017

Με περιτριγυρίζουν αγέλες πεινασμένων θηλυκών!

"Τα πάντα ρει και ουδέν μένει!", έλεγαν οι αρχαίοι. Ή, επί το λαϊκότερον, "με τον έρωτα περνάει ο καιρός και με τον καιρό ο έρωτας"...
Στην αρχή όλα ήταν υπέροχα.
Στο μυαλό και στο σώμα μας ένας συνεχής ηλεκτρισμός. Σα νά ’ναβαν διαρκώς γύρω μας φλας και βεγγαλικά. 
Ποτάκια μ’ αισθησιακή μουσική, κινητά κλειστά, στην κάθε μας κίνηση δείχναμε πόσο πολύ ήθελε ο ένας τον άλλον.
Το σεξ ήταν πάντα εκεί, μονίμως και πεισματικά παρόν στη ζωή μας. Στις ντουζιέρες των φτηνών μοτέλ, στο πίσω κάθισμα του παλιού αυτοκινήτου, στις καμπίνες των πλοίων, στις κουκέτες των τραίνων, στη γαλαρία των εκδρομικών λεωφορείων...
Η ζωή μας περνούσε ευχάριστα ανάμεσα σ’ αγκομαχητά και ανταλλαγές υγρών...
Εκείνη, μες στο καταχείμωνο, έκανε ολόκληρα ταξίδια για να με συναντήσει. Φορούσε ένα μακρύ μαύρο παλτό. Κι από κάτω ένα πλεχτό φόρεμα κομμένο επίτηδες στα επίμαχα σημεία, μπρος και πίσω. 
Αλήθεια, τι θα γινόταν αν στο δρόμο της συνέβαινε ένα ατύχημα; Το σκεφτόμασταν και σκάγαμε στα γέλια...
Περνάγαμε υπέροχα σου-κου με ζαρτιέρες, σέξι εσώρουχα, γαλακτώματα, κρέμες και κεριά.
Αφήναμε εντελώς ελεύθερες τις φαντασιώσεις μας, τολμούσαμε πράγματα ενάντια σε κάθε τι το συντηρητικό ή φεμινιστικό που είχαμε γαλουχηθεί.
Αλλά, δυστυχώς, όλα έχουν ένα τέλος. 
Σταδιακά, χωρίς να το καταλάβουμε, μετατραπήκαμε σε δυο φιλαράκια.  Οι "εκπλήξεις", που τόσο μας άρεσαν, άρχισαν ν’ αραιώνουν ανησυχητικά. 
Με το χρόνο οι μάσκες έπεσαν κι αποκαλύφθηκαν οι ανεπάρκειές μας, τα εξοργιστικά λάθη, οι εκνευριστικές μονομανίες μας...
Οι νυχτερινές επιδόσεις μου στο σεξ έγιναν αξιοθρήνητες. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν θέμα ηλικίας. Γιατί, πώς να το κάνουμε; Δεν είμαι πια το κοκοράκι της πρώτης μου νιότης!
Της ζητούσα να δείξει κατανόηση. Άρχισα να προφασίζομαι "δουλειές" και "κούραση" για να ματαιώνω ραντεβού. 
Το έβλεπα όλο και πιο καθαρά: ο έρωτας εξανεμίστηκε κι έπρεπε να πάω παρακάτω. 
Τελικά ανήκουμε μόνο εκεί που ικανοποιούνται οι ανάγκες κι οι επιθυμίες μας...
Σήμερα το πρωί έφαγα τη φλασιά! 
Δεν έπρεπε να χάνω άλλο χρόνο και ενέργεια σε βαρετές κι αδιέξοδες σχέσεις. Έχω κάνει όλες μου τις επαναστάσεις εκτός της τελευταίας και κρισιμότερης: ενάντια στον εαυτό μου!
Νιώθω πως έχω ήδη μπει με το ένα πόδι στη συντήρηση και σπεύδω να το τραβήξω έξω! 
Πενηνταρίζω κι οι ευκαιρίες να διεκδικήσω ταυτότητα κι επιβεβαίωση ελαττώνονται δραματικά. Όσο το σκέφτομαι γίνομαι πιο αποφασιστικός κι επιθετικός...
"Η ζωή ΤΩΡΑ αρχίζει!", φωνάζω δυνατά για να καρφωθεί βαθιά στο υποσυνείδητό μου.
Αμέσως ανεβαίνει το ηθικό μου, η αυτοπεποίθησή μου, η λίμπιντό μου!
Νιώθω να με περιτριγυρίζουν αγέλες πεινασμένων θηλυκών.
Ή, μήπως, είναι ιδέα μου;

2 σχόλια:

Άθη είπε...

Εεεε...γειά σου αγαπητέ....μετά από καιρόοοοοοο και πάλι...ε, εμ...κάπου έχεις δίκιο (ως προς αυτά που γράφεις, στις πρώτες παραγράφους του κειμένου σου...) για το ότι, ο 'έρωτας' (αν υπάρχει, (υπάρχει τελικά α υτ ό που συνιθίζουμε να αποκαλούμε 'έρωτας' εμείς οι άνθρωποι?, και αν όντως, υπάρχει...τι σκα-τά είναι αυτό επιτέλους?...) (πάντως σίγουρα ΔΕΝ είναι, 'το χτύπημα από τα βέλη του όμορφου φτερωτού μωρού, (όπως άρεσε στους αρχαίους έλληνες να περιγράφουν τον έρωτα....) για το ότι, ο...'ερωτας' λοιπόν χάνεται, και 'ξεθωριάζει' ίσως? όταν είσαι, σε 'σχέση' με κάποιον για ένα μεγάλο διάστημα...ε, όσο γι'αυτό που λές αγαπητέ για τα...50 (πενήντα σου...) ε...πο-τέ δεν είναι αργά...(ε, κι εγώ σε ένα χρόνο από τώρα θα έχω μπεί αισίως....στα 40...(σαράντα) κάποια χρονάκια μικρότερη από'σένα....) ε....ντάξει με ενοχλεί κάποιες φορές να το σκέφτομαι όταν έφτασα, 40 χρονών και...η ζωή μου ΔΕΝ είναι, όπως θα την ήθελα, ότι έχω στερηθεί άπειρα πράγματα από την παιδική, μου ηλικία εώς και τώρα...και πολλά άλλα 'και'...αλλά ντάξει...έτσι είναι η ζωή τι να κάνουμε...πάντως η ζωή δεν τελειώνει ούτε στα 40 ούτε στα 50 ούτε ακόμη, και στα 80! εξαρτάται από το πόσο θα προσπαθήσει, ο καθένας που είναι σ'αυτή την ηλικία, για να ΜΗ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ εκεί η ζωή του....και ένας μεσήλικας ή ακόμη και ένας άνθρωπος της τρίτης ηλικίας έχει, δικαίωμα να ζήσει κι αυτός όπως και ό-λοι οι άλλοι άνθρωποι....μπορεί να μην είναι, πλέον όπως ένας 20 άρης...αλλά ντάξει έχει κι αυτός δικαίωμα,στην ερωτική ζωή και γενικότερα στη ζωή....νομίζω πως συμφωνείς κι εσύ μαζί μου έτσι δεν είναι?....εξαρτάται από εμάς το κατά πόσον θα 'τελειώσουν' ορισμένα πράγματα στη ζωή μας και το που θα 'τελειώσουν'...εάν εμείς παραιτηθούμε...ε, τότε σίγουρα δεν θα είναι, καλό...εάν όμως όχι ε....τότε θα είναι πολύ καλύτερα....καλό μεσημεράκι.....

Ψονθομφανήχ είπε...

Αθούλα, είσαι η δροσοσταλίδα στα καυτά καλοκαίρια μας!

Δεν θα πω και τίποτα καινούργιο: ο άνθρωπο γερνάει μόνο όταν το αποφασίσει πως έχει γεράσει. Γιατί το γήρας είναι υπόθεση κυρίως του μυαλού και λιγότερο των κυττάρων.
Προσωπικά νιώθω σήμερα πολύ καλύτερα από τότε που ήμουν άγουρος
20άρης