Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2018

Η σιωπή επιτίθεται!

Υποσχέσεις που δίνονται για να μην υλοποιηθούν.
Έτσι απλά... για να πάμε ήρεμοι για ύπνο
κι ίσως αύριο περάσει η μελαγχολία.
Η ζωή είναι ένα δέντρο που φυλλορροεί σιωπηλά.
Οι απουσίες στη ζωή δεν έχουν τέλος.
Πάντα κάποιος φεύγει 
παίρνοντας μαζί του κι ένα κομμάτι
απ’ όσα ζήσαμε...
Κάπου-κάπου συναντώ μια άγνωστη
που μου θυμίζει παλιές ξεχασμένες ιστορίες.
Επικοινωνώ μαζί της με τρόπο μυστικό.
Ξεπηδούν κι από κείνη θύμησες νεανικές,
αναμειγνύονται με τις δικές μου,
ερωτοτροπούν
κι ύστερα επικρατεί σιωπή.
Η απόλαυση της εξάγνισης, 
ένα προνόμιο κι αυτό
(πυρήνας της ύλης είναι η σιωπή).
Προσπαθώ να διαβάσω λογοτεχνία.
Λέξεις στεγνές, χωρίς συναίσθημα
βαριές σαν πέτρες,
ένα εκτενές κατά συνθήκην ψεύδος
(αλλά δεν θέλω άλλα ψέματα στη ζωή μου)
Και σήμερα με ξύπνησε η σιωπή.
Η έλλειψη των γνωστών πρωινών θορύβων
έκαναν τον εγκέφαλό μου ν’ ανησυχεί.
Είναι η σιωπή κομμάτι του εαυτού μας;
Υπάρχει κάτι στον κόσμο να τη νικήσει;
Η αμηχανία είναι το τίμημα των ανθρώπων
που δεν έχουν κάνει την υπέρβαση.
Ο ύπνος ξεπλένει ανασφάλειες και άγχη.
Οι καθρέφτες άραγε λένε πάντα την αλήθεια;
Ή μόνο αυτό που "βλέπουν"
και ποτέ το "πίσω";
Παράξενο να αγαπάς κάτι έξω από σένα,
να δένεσαι μαζί του.
Επιβιώνει ο έρωτας μόνο με την ομορφιά;
Γιατί θέλουμε να νιώθουμε απαραίτητοι;
Είμαστε για τους άλλους "μοναδικοί";
Θα τους λείψουμε αν εξαφανιστούμε ξαφνικά;

Ξανά η σιωπή επιτίθεται.
Κοιτάζω το τηλέφωνο.
Μόνο από αυτό μπορώ πλέον
να περιμένω κάποιον ήχο...

Δεν υπάρχουν σχόλια: