Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (Ε’) - Απ’ τα Κουπόνια στο Μπούλκες (Μέρος Πρώτο)

Κανονικά έπρεπε να τα πάρω με τη σειρά. Και ν’ αρχίσω να σας αφηγούμαι την ιστορία μου απ’ το 1827, τότε που οι πρώτοι αριστεροί σενσιμονιστές ήρθαμε εξόριστοι απ’ το Παρίσι στο Ναύπλιο του Καποδίστρια. 

Αλλά επειδή είμαι σκέτη ,,, αναρχία, θα τα πω ανάκατα, όπως μου ’ρχονται κάθε φορά.

Είμαστε, που λέτε, το Μάρτη του 1945 μαζεμένοι στα Τρίκαλα. Ηττημένοι και ταλαιπωρημένοι απ’ τα Δεκεμβριανά της Αθήνας και λίγες μέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Βάρκιζας. Η απόλυτη σύγχυση.

Περιμένουμε να πάρουμε κομματική γραμμή, το πράγμα καθυστερεί ώσπου ξαφνικά πέφτει στο κεφάλι μας η "κεραμίδα": "Σύντροφοι, κινδυνεύετε να συλληφθείτε, δεν είστε πλέον ασφαλείς, σας καλούμε να φύγετε όπως μπορεί ο καθένας σε Αλβανία, Γιουγκοσλαβία και Βουλγαρία κι από κει θα φροντίσουμε να συγκεντρωθείτε σε συγκεκριμένο μέρος"!

"Και γιατί ρε σύντροφοι δεν είμαστε ασφαλείς στη χώρα που πολεμήσαμε να τη λευτερώσουμε;"

"Γιατί δεν σας καλύπτει η αμνηστία που δόθηκε με τη Συμφωνία της Βάρκιζας"

"Και γιατί υπογράψατε μια συμφωνία που δεν καλύπτει τα μπαρουτοκαπνισμένα και πρωτοκλασάτα στελέχια του κόμματος;"

Η τελευταία ερώτηση έμεινε ουσιαστικά αναπάντητη.

Μόνο κάτι παπαριές του στυλ "Η ηγεσία μας ξέρει τι κάνει, να ’χουμε εμπιστοσύνη σ’ αυτή", "ο μαρξισμός δεν είναι δόγμα αλλά καθοδήγηση για δράση". Μέχρι και το θεϊκό πως "Ο Ρούζβελτ δεν θ’ αφήσει τους Εγγλέζους να μας υποδουλώσουν" ακούστηκε από κάτι μεσαία στελέχη.

Για να μην τα πολυλογώ, έβαλα ένα πιστόλι στη μέσα ζώνη και τραβάω για Αλβανία μέσω Ηπείρου. Μέρη γνώριμα και οικεία. Στο μεταξύ, όλες οι μεγάλες πόλεις της Ηπείρου άρχιζαν να κατακλύζονται από "Εθνοφρουρούς", εγγλέζικους σχηματισμούς, παρακρατικούς και ΕΔΕΣίτες. 

Κάποιο ξημέρωμα φτάνουμε επιτέλους στα ελληνοαλβανικά σύνορα. 

Κάπου κωλώσαμε. Πώς θα μας δέχονταν οι Αρβανίτες; Τι γνώμη θα είχε για μας το Κομ. Κόμμα Αλβανίας; Ποιος θα μας συμπαρασταθεί στα ξένα; Άραγε θα ξαναγυρίσουμε και πότε στην πατρίδα;

Στο πρώτο αλβανικό φυλάκιο μαζευόμαστε καμιά τριανταριά εξόριστοι Έλληνες, αφοπλιζόμαστε, μας φορτώνουν σ’ ένα παλιό ιταλικό φορτηγό κι αρχίζει το ταξίδι. 

Πρώτη στάση το Αργυρόκαστρο. Τοπικά στελέχη του κόμματος, ελληνόφωνα, μας καλοϋποδέχονται. 

Βρίσκομαι στην κοιτίδα της γενιάς μου και θέλω να πεταχτώ να προσκυνήσω στην εκκλησιά των Ταξιαρχών, εκεί που βαφτίστηκε κάποιος απ’ τους μακρινούς προγόνους μου. Αλλά δεν προλαβαίνουμε. Φεύγουμε για Ελμπασάν, τον ιστορικό αφαλό της Αρβανιτιάς, κι από κει στην Επισκοπή όπου θα μέναμε προσωρινά στο εγκαταλειμμένο στρατόπεδο των Ιταλών.

Μετά από λίγες μέρες νέα μετακίνηση. 

Τώρα απομακρυνόμαστε απ’ τα πατρογονικά εδάφη, Φεύγουμε για ένα άλλο στρατόπεδο, στο Ρουμπίκ, ένα μικρό χωριουδάκι στη Β.Α. Αλβανία. Τι ζητάμε εμείς οι Τόσκηδες στη χώρα των Γκέγκηδων; Τι άραγε να μας περιμένει εκεί;