Δευτέρα 23 Απριλίου 2018

Με πυροβολούν οι ζωές που δεν τόλμησα να ζήσω!

Χτυπάει το κουδούνι.
Δεν ξέρω αν πρέπει να ενοχληθώ
ή να χαρώ.
Προτιμάω το δεύτερο.
Έτσι το σπίτι δεν θα είναι άδειο πλέον...

Εκείνη γουστάρει να μιλήσουμε για ποίηση,
για τέχνη και πολιτική.
Κι εγώ παλεύω να της αποσπάσω ένα φιλί,
σπασμωδικό, βεβιασμένο,
σχεδόν ανόρεχτο...
Προσπαθώ να χαμογελάσω
-πολύ δύσκολη δουλειά το χαμόγελο-.
"Ζήσε!", μου λες.
"Δυσκολεύομαι", σου λέω, "δείξε κατανόηση"... 

Με τρομάζει η βροχή.
Φοβάμαι πως η βροχή 
δεν είν’ τίποτ’ άλλο
παρά βροχή και μόνο...

Αποκοιμιέσαι δίπλα μου.
Αλήθεια, τι είναι δυο άνθρωποι
ο ένας πλάι στον άλλον;
Μήπως δυο αποστάσεις
που μάταια αγωνίζονται να καλύψουν
το μεταξύ τους κενό;

Ξημερώνει.
Η απόλυτη αυθαιρεσία!
Πάλι θα βρεθώ αντιμέτωπος
με τον καθρέφτη μου.
Κόλαση!
Ρυτίδες, γκρίζα μαλλιά.
Με βλέπεις και γελάς.
"Μπέιμπι φέις!", φωνάζεις.
Τραβάς απ’ τη μέση μου την πετσέτα.
"Τα ’φτυσε το γαριδάκι σου;"...
Μου δίνεις ραντεβού 
στο "Κιούμπρικ", στα Εξάρχεια.
Τι είναι το "Κιούμπρικ";
σε ρωτάω.
"Α, εσύ είσαι εντελώς άσχετος!
Κιούμπρικ ήταν ένας μεγάλος σκηνοθέτης"...
Πήγα.
Είχε προβολή μιας ταινίας.
"Οδύσσεια του διαστήματος",
αν θυμάμαι καλά.
"Το έργο αυτό είναι προφητικό",
μου διευκρινίζεις.
"Ωχ! Άλλος πατήρ-Παΐσιος μας βρήκε!",
σιγοψιθυρίζω...

Το ξέρω...
Είμαι τύπος λαϊκός, αρβανιτόβλαχος.
Όσες φορές προσπάθησα να το παίξω διανόηση
γελοιοποιήθηκα.
Ακολουθώ όμως το δικό μου μοτίβο.
"Σημασία έχει να προσπαθείς!"
Και προσπαθώ...
Πετάω στην παρέα κάτι για...
"φιλοπαίγμενα διάθεση της επίγνωσης"
και γίνομαι ακόμα πιο γελοίος...

Κάποιες νυχτιές προσπαθώ  να σ’ ονειρευτώ.
Κι ας έπαψες πια να μοιάζεις με υπόσχεση.
Μου θυμίζεις ανεκπλήρωτο αύριο.
Στο πατάρι έχω ένα μπαούλο γεμάτο όνειρα.
Κάθε φορά που πάω να τα ελευθερώσω
δειλιάζω.
Η αναβολή κρατάει καλάσνικωφ.
Με πυροβολεί με τις ζωές
που δεν τόλμησα να ζήσω...

Τόσα χρόνια ζωή
κάτω απ’ τη στέγη του ανεκπλήρωτου.
Ως κι οι σκέψεις μου με βαρέθηκαν.
Κατέθεσαν αγωγή έξωσής μου...

Απόψε σκέφτομαι τον τάφο μου.
Είμαι ματαιόδοξος, το ξέρω.
Θέλω να γράφει κάτι 
που θα μείνει στην αιωνιότητα.
Να επισκιάσω ακόμα και τον Καζαντζάκη!
"Ο νεκρός δεν ταξίδεψε
σε όσα μέρη με το νου του πήγε..."
Ή, ακόμα καλύτερα:
"Διάβασα το ποίημα κι αγαλλιάσα.
Γνώρισα τον ποιητή κι αηδίασα"...

Αλλά ακόμα ζω.
Κι απόψε θα κοιμηθώ με την Απουσία.
Τη ρωτώ 
σε ποια πλευρά του κρεβατιού ξαπλώνει.
Για να μην την ενοχλήσω στον ύπνο της...

Δεν υπάρχουν σχόλια: