Σας έλεγα τις προάλλες πως καμιά διακοσαριά συνολικά περιπλανώμενοι αγωνιστές βρεθήκαμε μετά τη Βάρκιζα στην Αλβανία. Και πώς απ’ το στρατόπεδο της Επισκοπής βρεθήκαμε στο Ρούμπικ, ένα μικρό χωριουδάκι στα Β.Α. της χώρας.
Κατεβαίνοντας απ’ τ’ αυτοκίνητα βρεθήκαμε ανάμεσα σε δυο βουνά που σχημάτιζαν μια βαθιά χαράδρα που περνούσε ένα ορμητικό ποτάμι. Μια γέφυρα αρκετά μεγάλη ένωνε τις δύο όχθες.
Στο βάθος υπήρχε ένα μεγάλο μεταλλουργικό εργοστάσιο με πανύψηλες καμινάδες. Μαύρη σκόνη κάλυπτε τον γύρω χώρο. Προπολεμικά μια ιταλική εταιρεία είχε επενδύσει σε τούτον τον τόπο που ήταν πλούσιος σε μεταλλεύματα, ακόμα και σε χρ4υσό. Τώρα δεν λειτουργούσε πλέον και ο νεόχτιστος οικισμός που προοριζόταν για τους εργάτες είχε κι αυτός ερημώσει. Τούτο το μέρος θα μας φιλοξενούσε μέχρι νεωτέρας.
Οι Αρβανίτες δεν μας συμπεριφέρθηκαν άσχημα. Ό,τι έτρωγαν οι Αλβανοί στρατιώτες τρώγαμε κι εμείς. Ρύζι, όσπρια, λαχανικά, ψωμί καλαμποκίσιο και πότε-πότε βοδινό κρέας.
Αλλά η προσαρμογή ήταν δύσκολη. Όπως και να το κάνεις, εμείς ήμασταν γεννημένοι σταυραετοί, πώς να ζήσουμε στο κλουβάκι;
Κάθε μέρα ο αριθμός μας μεγάλωνε. Όλο και περισσότεροι καταδιωγμένοι αγωνιστές έρχονταν απ’ την Ελλάδα. Και υπενθυμίζω μιλάμε για το 1945, πριν ακόμα ξεκινήσει ο εμφύλιος.
Η σύνθεση της κοινότητας ήταν πολύ ανομοιογενής. Οι περισσότεροι ήμασταν γεωργοκτηνοτρόφοι, αλλά υπήρχαν και αρκετοί μορφωμένοι και διανοούμενοι.
Το ημερήσιο πρόγραμμα, εκτός από γυμναστική και διάφορες χειρωνακτικές δουλειές, περιλάμβανε και ιδεολογικοπολιτική κατάρτιση. Μας φλόμωναν στις μαρξιστολενινιστικές και σταλινικές θεωρίες.
Κάναμε και κάποια στρατιωτική εκπαίδευση, με πραγματικά πυρά, ρίψεις όλμων κ.λπ. Αλλά αυτά έπρεπε να μείνουν επτασφράγιστο μυστικό για να μην μπλέξει η Αλβανία σε περιπέτειες με τον ΟΗΕ κ.λπ.
Τ’ απογεύματα κάναμε βόλτες, κολυμπούσαμε στο ποτάμι, ψαρεύαμε, μαθαίναμε ευρωπαϊκούς χορούς.
Αλλά το μάτι μας είχε μαυρίσει για γυναίκα. Ούτε στο Άγιο Όρος να ήμασταν!
Σε μικρή απόσταση απ’ το στρατόπεδό μας ήταν ένα καθολικό γυναικείο μοναστήρι. Αλλά οι αλβανικές αρχές μας προειδοποίησαν με τον πιο απόλυτο και αυστηρό τρόπο να μην το πλησιάσουμε...
Ήμασταν άνθρωποι ψυχολογικά πληγωμένοι και αποσταθεροποιημένοι. Κι η κλεισούρα στο στρατόπεδο, σε συνδυασμό με την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια, μας έσπαγε το ηθικό και τα νεύρα. Ήρθε κι η δυσεντερία, οι θέρμες κι οι ψηλοί πυρετοί για να μας αποτσακίσουν.
Τα νεύρα τεντωμένα, όλα μας έφταιγαν και κυρίως η κομματική ηγεσία που υπέγραψε στη Βάρκιζα.
Συμφώνησαν "αμνηστία" μόνο για τα "πολιτικά εγκλήματα". Λες και σε συνθήκες πολέμου μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τα "πολιτικά" απ’ τα "ποινικά".
Κι εμείς άλλωστε δεν ήμασταν και τίποτα κατηχητόπουλα. Την περίοδο της Κατοχής και της Αντίστασης κάναμε και τις ματσολιές μας. Κάτι πλιατσικολογήματα, κάτι ξεκαθαρίσματα παλιών λογαριασμών... παντού γίνονται αυτά σε ανάλογες περιπτώσεις.
Το ποτήρι ξεχείλισε όταν ένας Αλβανός ταγματάρχης, υπαρχηγός του Εμβέρ Χότζα, επισκέφτηκε το στρατόπεδο και μας το είπε ξεκάθαρα: "Είστε θύματα της αντεπαναστατικής γραμμής της κομματικής σας καθοδήγησης"!
Αυτή η δήλωση μας συντάραξε. Πρώτον, γιατί ήταν η επίσημη γραμμή ενός επιτυχημένου Κομμουνιστικού Κόμματος (έτσι θεωρούσαμε τότε το Κ.Κ.Αλβανίας). Και, δεύτερον, γιατί ακούσαμε αυτό που όλοι συζητούσαμε με τον εαυτό μας και τους κολλητούς μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου