Στον Παράδεισο καβάλα σ’ ένα καβλί!

Βολτάρω στα πορνοσινεμά

τις οργισμένες πρωινές ώρες.

Έρωτες της μιας βραδιάς

καπνός από τσιγάρα

καμπίνες που συνθλίβονται απ’ τη μοναξιά.

Ουρανοί σαν αναποδογυρισμένα φλιτζάνια

μέρες που κυλούν σε μια απειλητική σιωπή.

Παρατηρώ τους περαστικούς,

τις πόζες των περιπλανώμενων νεαρών,

ασχολούμαι με τη ζωή.

Μου την πέφτει ένα αγοράκι

(μάλλον θα του κάνω σεφτέ απόψε).

Διακρίνω στο πρόσωπό του

μιαν ανέκφραστη απελπισία.

Ψάχναμε κι οι δυο, δεν ξέρω τι, 

ίσως κάποιο υποκατάστατο σωτηρίας.

Το Πάρκο έγινε σύμβολο

του απελευθερωμένου εαυτού μου. 

Σκύβει μπροστά μου.

Τον νιώθω ν’ αγγίζει το κορμί μου

στην αρχή διστακτικά, παρά το νταηλίκι του.

Έχω κάποιον εκνευρισμό.

"Τι φοβάσαι φίλε; Μη σε δαγκώσω;", ρωτάει.

Τα στενά δρομάκια 

σε ρουφούν τόσο βαθιά 

που δεν ξέρεις από πού σου ’ρχεται!

Μήτε που θα σε ξεράσουν ποτέ,

απλά θα σ’ αφομοιώσουν.

Πεινασμένα αρσενικά βλέμματα 

κρύβονται στα σκοτάδια,

θολές σιλουέτες εξαφανίζονται δυο-δυο

πίσω από αγάλματα και θάμνους

και ξαναεμφανίζονται 

ύστερα από λίγα λαχανιασμένα λεπτά.

Βαθιά μεσάνυχτα κι ο χώρος γέμισε με τεκνά.

Άνεργα τεκνά που ψάχνουν για μεροκάματο.

Ανέμελα περιπλανώμενα τεκνά.

Εύκολα τεκνάκια χωρίς πολλές απαιτήσεις.

Τεκνά χαμένα στη μεγάλη πόλη 

-παρακαλώ βοηθήστε με-.